ေ႐ႊသမင္

တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္အနယ္ထိုင္မွာ
အေတြးကို ဆြဲဆန္႔မိတယ္ ..
ႏိုးထျခင္းရဲ႕ မနက္သစ္ေရာက္တိုင္း ...

အေတြးထဲစီးေမ်ာလို႔
တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးရတဲ့အျဖစ္ေတြၾကား
လမင္းရင္ခြင္ကို ခို၀င္ခ်င္ေပမယ့္
သို႔တည္း .. ခို၀င္ခြင့္မရေသးတဲ့
ေနကြယ္ခ်ိန္မွာ
တစ္ခန္းရပ္ရမဲ့ အျဖစ္ေတြ ..
အလင္းေပ်ာက္တဲ့ ေဇာက္နက္နက္ညေတြထဲ
စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လေရာင္လြမ္းခန္းကို
ဖြင့္တတ္တာလည္း ၾကာပါၿပီ ...

ဘ၀ဟာ ... အံမ၀င္ေအာင္
အနားသတ္ျပတ္ေနတဲ့ စိတ္ပုလင္းေလးဆိုရင္
ငါဟာ .. အဖြင့္အပိတ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ရမဲ့
ေရာက္တတ္ရာရာ
စိတ္အစီအရီ ပုလင္းေလးေပ့ါ ...

လူမႈနယ္ပယ္ထဲ လႈပ္႐ွားေနရင္း
လိုက္မမွီတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ
တစ္ကိုယ္တည္း လြန္႔လူးစြာ ..
အၿပံဳးမ်ားစြာရဲ႕ ဘ၀ေတြၾကား
နစ္ျမဳတ္ရတာလည္း အႀကိ္မ္ႀကိမ္ ...

ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ ဒီလူ႔ဘ၀မွာ
အလိုက္မွားမိတဲ့ ေ႐ႊသမင္ျဖစ္ရပ္လို
ဘ၀ဟာလည္း ဆံုးခန္းတိုင္ၿပီလား ...

လင္းျဖာမလာတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္
စိုသူမဲ့ဘ၀ကို အခါခါဟစ္ေၾကြး
ပဲ့တင္သံေတြ သံၿပိဳင္ၾကားေနရတဲ့
အိပ္မက္ထဲ ..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အတူ
ရင္ဘတ္အတြင္းရဲ႕ အနာျဖစ္ျခင္းအေပၚ
အခ်စ္ဟာလည္း ေရာေထြးသြားေလရဲ႕ ...

ေသြဖီရာ ရာသီတစ္ေၾကာမွာ
သြန္းျခင္းၿဖိဳးလို႔ ေအးေစျမမဲ့
မိုးနတ္မယ္ေရ ..
လြမ္းညေတြမွာ တမ္းတာတာ
သူရယ္ သိမလားေလလို႔
ႏြမ္းလ်ကာ ေန႐ွာတဲ့
ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္စဥ္ၾကားမွာ
မွန္းဆျဖာ ေဆာင္က်ဥ္းလွည့္ပါ
မိုးမဒီရဲ႕ သြန္းၿဖိဳးအလီလီကို ...

သတိတရနဲ႔ စိတ္တေဒသက
ငါ့အတြက္ဆိုရင္ ..
စည္ေတာ္အပါးမွာ အခစား၀င္မဲ့ၾကယ္စင္မင္းဟာ
ခ်စ္သ႔ူအတြက္ အလြမ္းစက္လက္နဲ႔
ကမ္းတစ္ဖက္ကိုေတာင္ ေၾကြက်ႏိုင္ရဲ႕ ..
ခ်စ္သူ .. သင္သိပါစ ...