ပံုမွန္စီးဆင္းေနတဲ့
ျမစ္တစ္ျမစ္.....
အဲဒီကမ္းပါးစြန္းေပၚမွာ
ငါ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္ ။

အသည္းကြဲ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို
ဖတ္ၿပီးစ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔
ဟို ..... အေ၀းကို ေငးၾကည့္လို႔ ....။

ႏွင္း႐ိုင္းေတြ ေျခြယူပစ္လိုက္တဲ့
အျပာေရာင္ အနမ္းညေတြ ဆီက
တစ္ခါတုန္းက 'ခ်စ္သူ'ရဲ႕ ႐ိႈက္သံထင္ရဲ႕
ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရ ...။

လင္ေကာင္ပိုး ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕
လက္သည္းၾကားထဲက, ညေတြ
ထြက္က်လာ ....
ဘ၀တစ္၀က္ရဲ႕ နာရီေတြကို အလိုမတူပဲ
ဖ်က္ဆီးေနၾက
ငါ.....၊ အိပ္စက္ျခင္းဆိုတာကို ႐ြံမုန္းေပါ့ ။

အခြံခ်ည္းသက္သက္ ေလးလံေနတဲ့
ဦးေခါင္းေတြကို မႏိုင္မနင္း သယ္ပိုး
တြင္းေပ်ာက္႐ွာေနၾကတဲ့, ပု႐ြက္နီေကာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး
အက္ကြဲေျခာက္ကပ္တဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႔
ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္ခ်င္တယ္ ....။

ျမင္ေနက်, ေကာင္းကင္ပါပဲ
အၿမီးအေမာက္မတည့္ ကခုန္ေနၾကတဲ့
ေဖ်ာက္ဆိတ္ၾကယ္ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးရင္း
င့ါ ႏွလံုးသားဆီက
ထြက္ေျပးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကံစည္
ႀကိဳးစားေနၾက, 'အတၱသစ္' ရင္ခုန္သံေတြအတြက္
င့ါ .... , မာနတရားနဲ႔ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ....။

ဘယ္ေနရာကို
ေရာက္ရဦးမယ္ဆိုတာလည္း မသိေသး
မေရရာမႈရဲ႕ လမ္းမေပၚမွာ....။

ေအဒင္ ဥယ်ာဥ္ေဟာင္းထဲက, 'အာဒမ္'
သူ႔ရဲ႕ သတၱမနံ႐ိုးအတြက္
မစားေကာင္းတဲ့ အခ်စ္သစ္သီးတစ္လံုးကို စားၿပီး
မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ခရီးမွတ္တိုင္ေတြကို ငါတို႔
ဆက္ေနၾကရ ....
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း
မိုက္မဲ႐ူးသြပ္စြာ, ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္ခ်င္တယ္ ....။

င့ါေ႐ွ႕မွာ, ျမစ္တစ္ျမစ္
ႏုပ်ိဳျခင္း နာရီေတြနဲ႔
'ဘ၀အဓိပၸါယ္' ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို
သယ္ေဆာင္ ......
စီးဆင္းၿမဲ စီးဆင္းေနဦးမွာပါပဲ ။ ။

ဆရာ ျမတ္လိႈင္းရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ .. အခုတေလာ စိတ္အခ်ဥ္ဓါတ္ေလးနဲ႔ ပဏာသင့္ေနလို႔ တင္လိုက္ျခင္းပါ ..။