ေငြ ၊ ရာထူး ၊ ဂုဏ္

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြန္ေသာကာလ၌ ( ၿဗိတိသွ် စာေရးဆရာႀကီး ) ႐ုဒ္ယတ္ဒ္ ၊
ကစ္ပလင္းန္သည္ ကေနဒါႏိုင္ငံ မြန္ထရီ ၿမိဳ႕႐ွိ မဂၢစ္လ္တကၠသိုလ္၌ မိန္႔ခြန္း
ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာႀကီး ေျပာသြားေသာ စကားတစ္ရပ္ကို အၿမဲသတိရေန
ထိုက္ေပသည္။ သူက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔အား ေငြ ၊ ရာထူး ၊ ဌာနႏၲရ ၊
ဂုဏ္ျဒပ္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြန္အကၽြံ အာ႐ံုမျပဳသင့္ေၾကာင္း သတိေပး
စကား ေျပာၾကားေလသည္။ “တစ္ေန႔မွာ မင္းတို႔ အဲဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့
လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အခါမွာ မင္းတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္
ဆင္းရဲၾကတယ္ဆိုတာ သိၾကလိမ့္မယ္”
ဟဲလ္ဖို႔ဒ္လတ္ေကာ့

ၾကမ္းပိုး ႏွင့္ ျခင္

ၾကမ္းပိုးမ်ား သင့္ေသြးကို စုပ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း သူတို႔သည္ စကားတစ္လံုးမွ်
မဆိုဘဲ သင့္ကို ကိုက္ၾကသည္။ ယင္းသို႔ ျပဳျခင္းသည္ ေျဖာင့္မတ္၍ ပြင့္လင္းသည္။
ျခင္တို႔သည္ကား ကြဲျပားျခားနားသည္။ မွန္ပါသည္။ သူတို႔လူ႔အသားကို ေဖါက္ထြင္း
နည္းသည္ အေတာ္ပင္ က်နေသခ်ာပါ၏ ။ သို႔ေသာ္ မကိုက္ခင္ မိန္႔ခြန္း႐ွည္ႀကီးသည္
အကိုက္ခံရသူတို႔အဖို႔ စိတ္ဆိုးစရာျဖစ္သည္။ သူတို႔က သူတို႔သည္ လူ႔ေသြးကို
ေသာက္သံုးျခင္းသည္ မွန္ကန္ေသာ အမႈျဖစ္သည္ဟူ၍ အေၾကာင္းေဖၚျပခ်က္အားလံုး
ေဖၚထုတ္ ႐ွင္းျပေနသည္ဆိုပါမူ ထိုသို႔ ျပဳျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ပို၍စိတ္တိုဖြယ္ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ သူတို႔၏ ဘာသာစကားကို မသိ မတတ္သျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ပါသည္။
လူဆြန္း ( တ႐ုတ္စာေရးဆရာႀကီး )

ထိၾကည့္ပါ

“မင္းက အကၤ်ီအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး ကမၻာေလာကႀကီးကို ၾကည့္မေနပါနဲ႔ ၊
ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ေရးဖို႔ရာမွာ လက္ထုတ္ၿပီး ေလာကႀကီးကို ထိၾကည့္ပါ”
ဟု အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး မာ့ခ္တြိန္းက လက္သင္စ စာေရးဆရာေလး
တစ္ေယာက္ကို တစ္ခါက ေျပာဖူးသည္။
ဂၽြန္ ေကာဒ္ လက္ဂမန္း
(အေမရိကန္ စာပေဒသာမဂၢဇင္း၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၊ ၁၉၆၄)

အခ်စ္

ေယာက်္ား၏ အခ်စ္သည္ သူ႔ဘ၀ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ သီးျခားအရာျဖစ္သည္။
မိန္းမအခ်စ္သည္ကား သူ႔ဘ၀ တစ္ခုလံုးပင္ ျဖစ္၏ ။
အဂၤလိပ္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဘိုင္႐ြန္

မိန္းမ

ေကာင္းေသာမိန္းမသည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးေစသည္။
ထက္ျမက္ေသာ မိန္းမသည္ ထိုေယာက်္ားကို စိတ္၀င္စားေစသည္။
လွပေသာ မိန္းမသည္ ထိုေယာက်္ားကို မက္ေမာေစသည္။ စာနာစိတ္
ထား႐ွိေသာ မိန္းမကမူ ထိုေယာက်္ားကို ရေလသည္။
ဟဲလင္းေရာင္းလန္းဒ္

တစ္နဲ႔ႏွစ္မွာ
ႏွစ္ကေျခလွမ္း...ပထမ
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ပန္းတိုင္ဆီကို...။
အရင္ဆံုုးက...တစ္ျဖစ္ေပမဲ့
တစ္ကေျခလွမ္း...ဒုတိယ
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ပန္းတိုင္ဆီကို...။
ပန္းတုိင္မွဆီ
ေနာက္လွည့္ျပန္ေျပး
ပထမေျခလွမ္း
ႏွစ္ဆိုတဲ့အရာ...။
ဒုတိယေျခလွမ္း
ေနာက္လွည့္ျပန္ေျပး
ပန္းတုိင္မွဆီ
တစ္ဆိုတဲ့အရာ...။

(၁) လြတ္လပ္မႈႏွစ္မ်ိဳး

လြတ္လပ္မႈႏွစ္မ်ိဳး ႐ွိသည္။ မွားေသာ လြတ္လပ္မႈမွာမူ
လူတစ္ေယာက္သည္ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ဖို႔ လြတ္လပ္သည္။
မွန္ေသာ လြတ္လပ္မႈမွာမူ လူတစ္ေယာက္သည္ သူလုပ္သင့္ရာကို
လုပ္ဖို႔ လြတ္လပ္သည္။
ၿဗိတိသွ် ၀တၳဳေရးဆရာႀကီး ခ်ားလ္စ္-ကင္းစလီ

(၂) ေယာက်္ားမ်ား ၊ မိန္းမမ်ားႏွင့္ အခ်စ္

ေယာက်္ားတို႔သည္ မိန္းမတစ္ဦး၏ အခ်စ္ဦး ျဖစ္လိုက်သည္။
ယင္းသည္ သူတို႔၏ မသပ္ရပ္ေသာ မာနပင္ ျဖစ္သည္။
မိန္းမတို၌မူ အရာရာ၌ ပိုမိုသိမ္ေမြ႕ေသာ ပင္ရင္းစိတ္႐ွိ၏ ။
သူတို႔သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးအခ်စ္ ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။
ေအာ္စကာ၀ိုင္းလ္ဒ္ေရးေသာ“အေရးမပါ အရာမေရာက္
ေသာ မိန္းမတစ္ဦး” ျပဇာတ္မွ

(၃) အေကာင္းျမင္ႏွင့္ အဆိုးျမင္

အေကာင္းျမင္သမားေရာ ၊ အဆိုးျမင္သမားတို႔ပါ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို
အက်ိဳးျပဳၾက၏ ။ အေကာင္းျမင္သမားက ေလယာဥ္ကို တီထြင္သည္။
အဆိုးျမင္သမားက ေလထီးကို တီထြင္သည္။
ဂစ္လ္-စာတန္း
(ဂစ္စာတန္းသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စာေရးဆရာ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
အေကာင္းျမင္သမားအျဖစ္ ေလယာဥ္ကို တီထြင္ၿပီးလွ်င္ လူတို႔၏
သြားလာေရး၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကို ျဖစ္ထြန္းေစသည္ဆိုလွ်င္
အပ်က္ျမင္သမားကလည္း မေတာတဆ ေလယာဥ္ပ်က္က်ေသာ္
မေသေၾက မပ်က္စီးႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ ပူပန္သည့္အေလ်ာက္ ေလထီးကို
တီထြင္ေပးလိုက္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အျဖစ္ကိုခ်ည္း စဥ္းစား၍
လုပ္ေဆာင္ေန႐ံုျဖင့္ မၿပီးေသး။ အပ်က္ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား၍
လို္အပ္ေသာ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈတို႔ကို ျပဳႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားရမည္ဟူ၏)

(၄) ေရာင့္ရဲျခင္း

ကၽြႏု္ပ္တို႔မွာ ႐ွိသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ မွန္ကန္၏ ။
ျဖစ္သမွ်ျဖင့္ ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မမွန္ကန္ေခ် ။
အဂၤလိပ္ပညာ႐ွိ ဆာ၊ ဂ်ိမ္းစ္မကၠင္းေတာ့

(၅) မိန္းမေတြ

က်ဳပ္ေျခတစ္ဖက္ သခၤ်ဳိင္းထဲ ေရာက္တဲ့အခါ မိန္းမေတြအေၾကာင္းကို
က်ဳပ္ေျပာျပမယ္။ ေျပာၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းထဲကို ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး အဖံုးကို
ဆြဲဖံုးလိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က ဆိုမယ္။“ကဲ.... မင္းတို႔ ငါ့ကို
ႀကိဳက္သလို လုပ္ေပေတာ့လို႔”
႐ု႐ွားစာေရးဆရာႀကီး လီယိုေတာ္စတိြဳင္း

(၆) အ႐ြယ္တင္ တကယ္အို

လူေတြက အ႐ြယ္တင္တယ္ ေျပာတဲ့အခါမွာ အိုၿပီလို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။
႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီး ေကရီဂရန္႔

ငါ့စိတ္ေတြ တမ္းတမိေနတယ္,
တစ္ခ်ိန္က ေတာင္တန္းျပာႀကီးဆီကို ...

ေတြးမိေလတိုင္း ေဆြးတျမည့္ျမည့္နဲ႔
ၿငိမ္သက္လို႔ လြင့္ေမ်ာေနမိတယ္ ...

အထက္ယံဆီမွ “ႏွင္း” ေၾကြဆင္းသည့္တိုင္
ခ်မ္းစိမ့္ျခင္းနဲ႔ ငါတစ္ကိုယ္ထဲ
ဟိုးအေ၀းကို ငူေငးေနမိေလရဲ႕ ...

ျမဴမႈန္ေ၀ နံနက္ခင္းမွာ
တူစံုႏွစ္ေထြ ပ်ံကာ၀ဲလို႔
ခိုနားေနတဲ့ ေက်းငွက္မ်ိဳးစံု
အေသြးအေရာင္ စံုလင္စြာနဲ႔
သံၿပိဳင္ ဟစ္ေၾကြးေနလိုက္ၾကတာ,
ငါ့စိတ္ေတြက ...
သူတို႔ရဲ႕ သံစဥ္စည္းခ်က္ေတြမွာ
ၿငိမ့္ေညာင္းလို႔ ေနမိေတာ့တယ္ ...

ေရာင္နီလာ အလင္းေရာင္ေအာက္
ေက်ာက္သားေတြမွ ..
စိမ့္ထြက္ျခင္း ေရစက္မ်ားမွတည္
တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့
စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေတြ,
ၿပိဳးျပက္စြာနဲ႔ ကယက္ထေနလိုက္ၾကတာ
ငါ့စိတ္ေတြကို လႈပ္ခတ္သြားေစသလိုပဲ ...

ေနမင္းအ႐ွိန္ ကုန္ခ်ိန္ေရာက္လို႔
ေလၫွင္းအလာ ဆည္းဆာေလးမွာ
သဘာ၀အေလ်ာက္ ေရျပင္ေအာက္
ကူးခတ္ေနတဲ့ ငါးကေလးေတြ ..
လူးလြန္႔စြာ ျမဴးေနလိုက္ၾကတာ
ငါ့အေသြးထဲ စိမ့္၀င္သြားေစတယ္ ..

ပလိုင္းကိုယ္စီ လြယ္ကာ႐ြက္ရင္း
ပင္ကိုယ္အလုပ္ ျငဴစူမဟုတ္လို႔
ေပါင္းေဖၚကိုယ္စီ စုကာေပ်ာ္ရင္း
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ေ၀းလြင့္ေနတာ
အခ်ိန္ကုန္လို႔ ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ ...

ေၾသာ္ ...
ေတာင္တန္းျပာႀကီးႏွင့္အတူ ..
သဘာ၀ရဲ႕ အစံုအလင္
ျမင္ကြင္းေတြၾကား ..
ငါ့ဓေလ့နဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို
ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ႐ွမ္း႐ိုးမမွာ
ထားခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ ...

ေကာင္းကင္ရင္ခြင္ရဲ႕ ျပာလြင္ေဆးသားေအာက္
တိမ္စိုင္ေတြ တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔
ပံုသ႑ာန္စံု အလွေတြယွဥ္ၿပီး
ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါေမ်ာလို႔
ေကာင္းကင္ႀကီးကို အလွၾကြယ္ေစေနရဲ႕ ...

ေလအဟုန္ရဲ႕ စီးခ်င္းမွာ
စစ္ခင္းတဲ့ အ႐ွိန္ဟာ
အထက္မွေအာက္ တိုက္ခတ္ေနလိုက္ၾကတာ
ပင္ပ်ိဳေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကလို႔ေပါ့ ...

မိုးယံမွ တိမ္စိုင္မ်ား
ပင္ပ်ိဳယိမ္းေတြနဲ႔
ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ လွေသြးၾကြယ္ေတာ့
ငူငိုင္စြာ လြမ္းေနရေပါ့ ...

အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕လို႔
ပန္းၿမိဳင္အလည္ ရနံ႕ေတာမွာ
ဦးစြာပြင့္လန္း တစ္ပြင့္ပန္းမို႔
လွမ္းကာယူနမ္း အသည္းပန္းကို
မသိတတ္လို႔ ..
တစ္ဖက္လပ္ေန စိတ္ေတြနဲ႔အတူ
ငါထမ္းထားတဲ့ ဘ၀အိမ္ႀကီးထဲမွာ
ပိတ္ေလွာင္မထားပါဘူး.. ခ်စ္သူ ...

လိုရာပ်ံသန္းဖို႔ ခြင့္ျပဳေပမယ့္
အေတာင္႐ိုက္ခ်က္ရဲ႕ ေလအဟုန္မွာ
႐ွင္သန္သမွ်ေတာ့ ေမ်ာလြင့္ေနခ်င္မိတယ္ ...

အလွတရားကို ေျဖ႐ွာမတတ္
ဘ၀တရားကိုသာ ေဖြ႐ွာတတ္တဲ့
ခ်စ္သူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက
ပြင့္အန္က်လာတဲ့ စကားလံုးေတြေအာက္
လိုက္ေကာက္လို႔ ၾကည့္ႏူးေနသလို
မ်က္၀န္းတစ္စံုရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ
ခိုနားမိတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြက
အသိမွခ်ီ ႏွလံုးသားထိဆီကို
ေပ်ာ္၀င္ေနမိၿပီ..

ေနာက္ဆံုး .. အ႐ွိန္ေတြနဲ႔
အီလိမ္တာေတြ မ်ားတဲ့ေခတ္မွာ
မအီမလိမ္ အပီသာၿမိန္မယ့္
အခ်စ္စစ္ကို မင္းထံပါး
အပ္ႏွင္းပါတယ္ .. ခ်စ္သူ

႐ုန္းထြက္မရတဲ့ ဆံုးတစ္ဖက္က
ျပန္လည္ကမ္းလင့္တဲ့ လက္တစ္စံုကို
ေသြးေၾကာမွ်င္မွ ႀကိမ္ႏႈန္းတိုင္းရဲ႕
ေႏြးေထြးမႈႏွင့္အတူ ..
အေသြးအသားထိ ယုယမႈေတြ
စီးဆင္းပါ့မယ္ ခ်စ္သူ ...

ညီေသြးကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ .. အေၾကြးေက်ခါစ႐ွိေသး .. ထပ္တက္လိုက္ျပန္ၿပီ
အခ်စ္ဆိုသည္မွာတဲ့ .. အခ်စ္အေၾကာင္းကို ခံစားရသေလာက္ ရင္ဖြင့္ခ်လို္က္မယ္ဗ်ာ..

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... အခ်စ္ကို နားလည္ဖို႔ခက္တယ္.. သိလားေမးၾကရင္ သိသလိုလိုပါပဲ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ေ၀ါဟာရ ခံစားစိတ္ကေလးကို
ေသခ်ာမသိေပမယ့္ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးသလို
ယခုအခ်ိန္မွာလည္း ခံစားတဲ့စိတ္ကေလးမွာ အခ်စ္ဆိုတာကို
ကိန္းေအာင္းထားေနမိတယ္ ....
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ လူသားတိုင္းလိုလို အခ်စ္ကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ပံုစံခြက္ထဲကို ဆြဲထည့္ ပံုေဖၚဖို႔ ဦးစားေပးေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္
ေယာက်္ားေလးကလဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ခ်ဥ္းကပ္ ၊
မိန္းကေလးကလည္း ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ေယာက်္ားေလးရဲ႕ ေနာက္ခံကို အခုေခတ္မွာ
သိပ္စိတ္၀င္စားၾကတယ္ဗ် ..သာယာမႈတစ္ခုကို အေျခခံၿပီး ခ်စ္လိုက္ၾကတဲ့
စံုတြဲေတြ မ်ားျပားလိုက္ၾကတာ.. အခုေခတ္ပိုဆိုးတယ္.. အခ်စ္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကိုးကြယ္စရာလို႔ထင္ၾကတယ္.. တစ္ကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ နီးျခင္း ေ၀းျခင္း
နဲ႔ မျမင္ရတဲ့ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ခုရဲ႕ ဆြဲငင္အားေတြပါ ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ခ်စ္ၾကပါ .. ခ်စ္ႏိုင္ေလ ပိုေကာင္းေလပဲ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးေလ
တစ္ပါးသူကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသး ..ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့..
လူသားတစ္ေယာက္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဒုကၡေရာက္ေစမယ့္
အျပဳအမူ အေျပာအဆို ..စသည္ျဖင့္ လုပ္မွာ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဗ် ..
ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ မသိလိုက္လို႔ လုပ္မိတဲ့ အရာမ်ိဳးေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ..
ဥပမာ .. ေယာက်္ားေလးေတြ ..မ်ားေသာအားျဖင့္ အရက္ ၊ ေဆးလိပ္ ၊ ကြမ္း ..
အစ႐ွိ အေနာင္ေနာင္ ေသာက္ၾက စားၾကတယ္ဗ်.. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း
ပါတာပဲ .. အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ေနတာ .. အဲလို္ေျပာလို႔ ေစာေစာက
ေျပာသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်စ္ဘူးဆိုရင္ တစ္ျခားသူကို ခ်စ္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္ ဆိုတာ
မွန္ေပမယ့္ အခ်စ္စစ္တို႔ မည္သည္မွာ ခ်စ္ၾကတတ္ပါတယ္..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ေယာက်္ားေလးကပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ မိန္းကေလးကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တစ္ကယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုေတြ႕
လာတဲ့အခါ အနည္းငယ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အေနအထိုင္ အေျပာအဆုို စ႐ိုက္သဘာ၀ေတြ
ေျပာင္းလဲ လာတတ္ၾကတယ္ .. တစ္ခ်ိဳ႕ၾက ပါးစပ္ကေတာ့ ခ်စ္လိုက္တာ..
သူ႔ေလာက္ ခ်စ္ႏိုင္တဲ့သူ မ႐ွိေလာက္ေအာင္ကို ေၾကြေအာင္ေျပာၾကတာ..
တစ္ကယ္တမ္း အခ်စ္ဆိုတာ ေဒြး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္လို “ေျဖစရာမလိုတဲ့ အေမး”
ပါ .. တစ္ကယ္ခ်စ္တတ္ၿပီ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက ဘယ္လိုေျပာရင္ ႀကိဳက္တတ္တယ္
ဘယ္လိုေန ဘယ္လို၀တ္ ..စတာေလးေတြေပါ့ .. သူ႔ဖာသာ ျပဳျပင္လာၾကတယ္..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို တစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ ..ရည္စား ခ်စ္သူ အိမ္ေထာင္သည္ ေတြမွာ
တစ္ကယ္ခ်စ္ၿပီ ဆိုရင္ မင္း ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္.. စတာေတြကို သိပ္ကိုေျပာေန
စရာ မလိုဘူး.. ေျပာလို႔ ျပင္သြားတာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္မွ မဟုတ္တာ..
သူေျပာလို႔ျပင္တာေလ .. ခ်စ္တဲ့သူကေျပာလို႔ ျပင္တာေပါ့လို႔ ၿပီးစလြယ္ေျပာလို႔မရဘူး..
ကိုယ့္ဖာသာ အလိုက္တသိနဲ႔ ျပင္တာမွ အခ်စ္စစ္ပါ.. နားလည္မႈအရေတာ့
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ေပးတာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့..
ျပင္သင့္ရင္လည္း ျပင္ၾကရတာေပါ့.. အစြန္းမထြက္ဖို႔ေတာ့ လုိတယ္..
တစ္ကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့သူက ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀လက္တြဲေဖၚက ငါဘာေလးလုပ္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး
ဒီလိုေလးေနရင္ မႀကိဳက္ဘူး ..စတာေတြကို သူအသိစိတ္နဲ႔ ေတြးလာၾကတယ္..
အခုေခတ္( ကၽြန္ေတာ္လည္း ယခုေခတ္ကာလသားတစ္ေယာက္ပါ )..ဆိုလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ေ႐ွးေခတ္ႀကီးကလားလို႔ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ဦးေနာ္..ဟဟ
အခုေခတ္မွာ ခ်စ္ၾကတဲ့စံုတြဲေတြ ေတြ႕ျမင္ေနၾကတယ္ ..ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားပဲ
“အေပ်ာ္အႀကီး ႀကီးကိုလိုခ်င္ရင္ အေပ်ာ္အေသးေလးေတြကို ေ႐ွာင္သင့္တယ္”
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္ .. စားမယ္ေသာက္မယ္နဲ႔ တစ္ေနကုန္
အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ .. တစ္ကယ္တမ္းေမးၾကည့္ အခ်စ္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို
မသိသလို တစ္ကယ္ အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္တာလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးခိုင္းရင္
ေသခ်ာမသိၾကတာမ်ားပါတယ္.. အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႔ေတာ့ ခ်စ္ၾကတာပဲ..ဒါပမယ့္
အဲဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕မွာ ပစၥည္းၾကြယ္၀တာ ႐ုပ္ေခ်ာတာ စတဲ့ ပူေလာင္တဲ့ သေဘာတရား
ေတြ ပါေနၾကတယ္ .. အခ်စ္ကလည္း ပူေလာင္ပါတယ္ ..မခ်စ္တတ္ရင္ေပါ့
မိန္းကေလး အမ်ားစုကိုေတြ႕ဖူးတယ္ .. အျပင္မွာေရာ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲမွာေရာ..
ထမင္း ဟင္းေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မခ်က္ႏိုင္တဲ့ မိန္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ
သူတို႔အတြက္က အလွျပင္မယ္( မျပင္ရဘူးမေျပာဘူးေနာ္ လိုတာထက္ပိုၿပီး ..)
အခ်ိန္တန္ရင္ ေလွ်ာက္လည္မယ္ သံုးမယ္ ျဖဳန္းမယ္ ေပ်ာ္မယ္ေပါ့ ..
ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေတြက်တယ္ .. အိ္မ္ေထာင္မႈတာ၀န္ကို ေယာက္်ား ေလးေရာ ၊
မိန္းကေလးပါ ဘာမွ မသိၾကဘူး .. ေနာက္ဆံုေတာ့ ေမြးထားတဲ့ မိဘကိုပဲ ဒုကၡေပးၾကတယ္
အခ်စ္စစ္ကို နားမလည္ တန္ဘိုးမထားတတ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ကြဲၾကတယ္ မုန္းၾကတယ္..
အိမ္ေထာင္မႈကို သာယာေအာင္ ၫွိႏိႈင္း နားမလည္ၾကဘူး ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ေလာကမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိၾကတယ္
မ်ားေသာအားျဖင့္ ႐ွိၾကတာဘာလဲဆိုေတာ့ ..တစ္ေယာက္လိုအပ္တာ တစ္ေယာက္မွာ
႐ွိလို႔ ခ်စ္ၾကတာမ်ားတယ္ ..အဲဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္း ေပးေနေသးသမွ်
ခ်စ္ၾကတာပဲ ..မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ကြဲၾကတယ္ ..
အေတြးအေခၚမရင့္က်က္ေသးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ့္ထက္ အေတြးအေခၚ
ရင့္က်က္တဲ့သူကို ခ်စ္တာပဲ .. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူလည္း ရင့္က်က္ၿပီ ဆိုရင္ သူေ႐ြးခ်ယ္တဲ့
သူကိုလည္း လုိအပ္ခ်င္မွ လိုေတာ့မယ္ .. အဲလိုမ်ိဳး အားၿပိဳင္မႈေလးေတြ ျဖစ္လာၿပီ
ဆိုရင္ ကြဲၾကတယ္ ..တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္
မမုန္းၾက မကြဲၾကေအာင္ တစ္ေယာက္လိုအပ္တာ တစ္ေယာက္သိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္..
ကိုယ့္အေပၚျဖည့္စြမ္း ေပးႏိုင္တဲ့ သူထက္ ပိုသာတဲ့ ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္တဲ့ သူကိုေတြ႕ရင္
လည္း ကြဲသြားတတ္ၾကတယ္ ...ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ ..
တစ္ေယာက္ေကာင္းတာေလးေတြကို တစ္ေယာက္ျမင္တတ္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္..
ျမင္ပါမ်ားမွ တိုးတိုးၿပီး ျမင္ႏိုင္မယ္ .. ဒါမွ တည္ၿမဲမယ္ ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ေရ႐ွည္တြဲလာၿပီ ဆိုရင္ တစ္ေယာက္အားနည္းခ်က္တစ္ေယာက္သိလာမယ္ ..
အဲဒီအခါမွ ေ႐ြးခ်ယ္မိတဲ့သူကို ေ႐ြးမိတာမွားေလျခင္းဆိုၿပီး ေနာင္တရတတ္ၾကတယ္..
အဲဒီအခါက်ရင္ ျပႆနာတက္ႏိုင္တယ္ .. ဒါေၾကာင့္ “ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ အရာအတြက္
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရပါနဲ႔”
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္ေပးရမယ္္္..ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူမွာ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့
အခ်က္ေတြ ႐ွိႏိုင္မယ္ ..အဲဒီအခါက်ရင္ ျပင္ဖို႔ေျပာမယ္ ..ျပင္ဖို႔ေျပာတဲ့အခါ
တစ္ဖက္ကလည္း ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေတာ့ တစ္ကယ့္ ေလးေလးနက္နက္ ျပင္ခ်င္ျပင္မယ္..
ဒါမွ မဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ေနမယ္ ..ေျပာရင္ေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့.. ကိုယ္ေျပာလို႔
ျပင္တာထက္ ကိုယ့္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ျပင္သြားတာ အေကာင္းဆံုးပဲ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တစ္ကယ္ခ်စ္ရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ စိတ္ကို အၿမဲတေစ
စိတ္၀င္စားေနတာမို႔ သူက ဘယ္လိုေနရင္ ၊ ဘယ္လိုေျပာရင္ ၊ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္ထားရင္
ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ သိကို သိရမယ္..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... လူတစ္ေယာက္ ( ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ ) ကို လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္ေပးရမယ္ .. အေပၚမွာလည္း
ေျပာထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ .. သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေပါ့ .. သူလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ
ကိုယ္မႀကိဳက္တာေတြ ပါခ်င္ပါမယ္ .. ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မဟုတ္ရင္ ျပင္ဖို႔ မေျပာပါနဲ႔..
သူကသာ ကိုယ့္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္ရင္ ဘယ္လိုေနေစခ်င္တယ္ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ေစခ်င္တယ္
ဆိုတာ သူ႔ဟာသူ သိလာလိမ့္မယ္ .. ကိုယ္က ေျပာလို႔ျပင္ရင္ သူ႔အတြက္
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီး ျဖစ္တတ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ငါေျပာတာေတြခ်ည္းပဲျပင္တယ္ ..
သူ႔အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔သူ မျပင္ပါလားဆိုတဲ့ သံသယ ၀င္ႏိုင္တယ္ ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ .. “ပန္း႐ိုင္းပြင့္ေလးေတြလိုုပဲ .. ေနရာတကာမွာေပါက္ႏိုင္တယ္” လို႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္
ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္.. က်န္တဲ့ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိ
ေတာ့ ဘူး .. တစ္ေၾကာင္းေလးကိုပဲ စိတ္ထဲစြဲေနလို႔ ျပန္ေျပာျပလိုက္တာပါ ..
တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ေထာင္ေရး အငယ္အေႏွာင္း ထားတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးခ်င္တယ္ဗ်
အဲဒီအခါက်ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေ၀ဖန္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္
ဒါေပမယ့္ မေရးျဖစ္ဘူး (ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး ) ေတာ္ေတာ္မ်ား လက္သင့္
မခံတဲ့ အေတြးမလို႔ မေရးျဖစ္တာ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔
သိထားလို႔ပါ .. အဲဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေပါ့.. ထားပါေတာ့ေလ..
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ... ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အပိုဒ္တစ္ပိုက္မွာ ေရးသလိုပဲ
ကိုယ္ခ်စ္မ႐ွာ သူခ်စ္႐ွာဆိုတဲ့ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြကို မႀကိဳက္သလုိ
မျဖစ္သင့္ဘူးဗ် .. သူကလည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္သလို ကိုယ္ကလည္း သူ႔ကိုခ်စ္ရမယ္
အဲဒါမွ တရားမွ်တသလို အိမ္ေထာင္ေရးသာယာ မွာေပါ့ ..ခ်စ္ရတဲ့သူက ပူေလာင္တာပဲ
ဥပမာ .. ကိုယ္က မခ်စ္ပဲ သူကခ်စ္တယ္ဆိုရင္ .. ကိုယ္က လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနမွာေလ
သူ႔ခမ်ာေတာ့ ခ်စ္ေတာ့ ေအာင့္ၿပီးဘာမွ မေျပာပဲ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ဆင္းရဲခံ
ေနရတယ္ ..ဘယ္တရားပါ့မလဲ ယူၿပီးသြားရင္ ပိုဆိုး .. သူမ်ား သားသမီးကို
စိတ္အစဥ္မွာ စိတ္ေထြ ေသာကေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာနဲ႔ တူသလို
ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့ အတၱသမားျဖစ္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိဖို႔ လုိအပ္မယ္
ထင္တယ္ဗ်.. ဂၽြမ္ဟမ္း ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားလို “မခ်စ္ပဲနဲ႔ ေအာင့္နမ္းမေနပါနဲ႔”
ဆိုတဲ့ စာသားလို ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႔ အတြက္ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕အတြက္ ေပးဆပ္ရတာနဲ႔
တန္ရဲ႕လားဆိုတာကို ေတြးေတာရင္း ငါတစ္ကယ္ အခ်စ္ဆိုတာကို နားမလည္တာလား ၊
နားလည္ရက္နဲ႔ အခ်စ္စစ္ကို မေပးႏိုင္တာလားဆိုတာ ေတြးေတာရင္း
ခ်စ္တတ္သူမ်ား သာယာခ်မ္းေျမ႕တဲ့ အနာဂတ္ကို အလွေတြ ေ၀ျဖာစြာနဲ႔
အခ်စ္နဲ႔ နားလည္မႈကို ဒြန္တြဲလို႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို႔
ဆႏၵျပဳရင္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...


ကၽြန္ေတာ့္ကို tag ထာတဲ့ ညီေသြး (ၾကယ္ဇင္ေသြး) လည္း သာယာေသာ သုခေတြနဲ႕ ခ်စ္ခရီးလမ္း
ေျဖာင့္ျဖဴးပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း .. ဒီပို႔စ္ေလးကို လာေရာက္ဖတ္သူမ်ားလည္း ဆႏၵႏွင့္ ဘ၀ တစ္ထပ္တည္း
ရ႐ွိစံစားပါေစ.. ဒီပို႔စ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ ၾကားရတာေတြကို တင္ျပရတာပါ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မယူအဆေတြ မတူေပမယ့္ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုထဲနဲ႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး
ေရးသားျခင္းပါ.. မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ပါေစ..

သူငယ္ခ်င္းေတြက အခုတေလာ အရမ္းကို တက္ေနက်တယ္.. ပူလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕...စတာပါ
ျပန္ေျဖရေတာ့မွာပဲ .. ျဖစ္သလိုစားျခင္းကို...

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ဂ်ီးမ်ားတယ္ ..ေရခ်ိဳးရမွာေၾကာက္လို႔ေလ..ဟိဟိ
စတာပါ တစ္ေန႔ ၃ခါအနည္းဆံုး ေရခ်ိဳးတယ္ ..သန္႔ေၾကာင္း ႀကံဳတုန္းသိေအာင္ ေျပာျပတာ..
မိဘအိမ္မွာေနတုန္းကေတာ့ ဂ်ီးမ်ားတယ္ ..အစားအေသာက္ေ႐ြးတယ္ေပါ့
အသားဟင္းနဲ႔ အရည္ေသာက္ပါမွစားတာ ..အသားဟင္းေတာင္ ၀က္ ၊ ၾကက္ ၊
ဆိတ္သားမွ စားတာ .. မိုးေသာက္လို႔ ေရာင္နီလာတာနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ ၊ တိုးဟူးသုတ္ ၊
အေၾကာ္ ၊ ပဲျပဳတ္ တို႔ပါမွ စားတာ.. က်န္တဲ့ မုန္႔ေတြေတာ့ သိပ္မစားျဖစ္ဘူး
ထမင္း ၊ ဟင္းကိုပဲ အားျပဳစားတယ္ ( အားမ်ားေနလို႔ေလ )
အစာအိမ္ကလည္း သိပ္လက္သင့္မခံဘူးဗ် (တစ္ေန႔ ၅နပ္ေလာက္ပါပဲ )
အဲလိုနဲ႔ပဲ အိမ္နဲ႔ကင္းကြာၿပီး ေက်ာင္းတက္တာက စေတာ့တာပါပဲ
ဂ်ီးမ်ားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေလ .. ဆိုင္ ထမင္း ဟင္း စစားတဲ့ အခါမွာပဲ စိတ္ညစ္ရေတာ့တယ္
ဗိုက္ကဆာေပမယ့္ စိတ္က ဂ်ီးမ်ားတတ္ေတာ့ စားလို႔ သိပ္မ၀င္ဘူး..
ေမေမ့စိတ္ကူးနဲ႔ ခ်က္ထားတာေလာက္ စားမေကာင္းဘူးဗ် .. ေမေမ့လက္ရာက
အဲေလာက္ထိေကာင္းတာ ( အ႐ိုက္ခံရလို႔ ေက်ာမွာ အရာထင္လို႔ေလ )
ေမေမ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္း ဟင္းကို ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေနတာ ေမေမသာသိရင္
အိမ္ျပန္တဲ့အခါ သားအႀကိဳက္ဆိုၿပီး အမယ္မ်ားစြာနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးမွာ ေသခ်ာတယ္ ..
ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ တမ္းတလို႔ စားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ..
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္တာကစၿပီး ဂ်ီးမ်ားတဲ့စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္..
ဇတ္လမ္းက စၿပီေလ .. သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြစီးၿပီး ေပ်ာ္ေနရရင္
ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ပဲ .. မေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသေတြသြားလိုက္ ဘုရားေတြ ဖူးလိုက္နဲ႔
လမ္းမွာ ဗိုက္ဆာရင္ ႀကံဳတဲ့ဆိုင္ ၀င္ဆြဲလိုက္တာပဲ (ထမင္း ဟင္း စားတာေျပာတာ )
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကေတာင္းသုံးတာ မ်ားေနလို႔ ေခၽြတာသံုးရင္း ပိုက္ဆံျပတ္ဖူးတယ္ဗ်
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထမင္းကို ၆ ရက္ေလာက္ မစားပဲ ေနခဲ့ဖူးတယ္..
ကာတြန္း ၊ video ေတြထဲမွာသာ စားစရာမ႐ွိ ေရေသာက္ ေမွာက္အိပ္္ဆိုတာကို
ရီခဲ့ဖူးတာ .. ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳမွပဲ ရီဖို႔ေနေနသာ ဆာတိုင္း ေရေသာက္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္..
ေနာက္ပိုင္း ဆိုင္ကယ္ အလုပ္ေလးလုပ္ေတာ့ ျပန္သာယာလာတယ္ဆိုပါေတာ့
ဒါေပမယ့္ အစားအေသာက္ကို သိပ္မမက္ေတာ့ဘူး ..ပိုက္ဆံ႐ွိလည္း ထမင္းေလးတစ္ခဲ
မ်ိဳက်သြားရင္ကို တင္းတိမ္သြားတယ္.. ေလွ်ာက္သြားရင္းေတြ႕တဲ့ေနရာ အဆာေျပ႐ံုေလာက္
ေလး တစ္ခုခု စားရရင္ကို ဗိုက္က လက္သင့္ခံသြားၿပီ ..အဲလိုနဲ႔ေနလာခဲ့တာ အခုလက္႐ွိ
ထိဆို ၆ ႏွစ္ခြဲေလာက္႐ွိသြားၿပီ .. အခုတစ္ေယာက္ထဲေနေတာ့လည္း ထမင္း ႏွစ္နပ္ေတာ့
ပံုမွန္စားတယ္ ..ဟင္းက ဘာဟင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စားတတ္ေနၿပီ ..
ေအာ္ .. ဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ေျပာရဦးမယ္ ..( ခ်စ္သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ ..
အစားအေသာက္ ဂ်ီးမမ်ား ၊ စားတာနည္းေတာ့ အကုန္အက်သက္သာတယ္ဆိုၿပီး ) ဟိဟိ
ၾကြားတာ .. အခုဆို ပိုဆိုးတယ္ .. ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ထိုင္ရင္ ထမင္းစားဖို႔ ေမ့ေမ့သြားတယ္..
(အိမ္လည္ေခၚ ထမင္းေကၽြးရင္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အဆင္ေျပမွာပါ)..လွည့္ပတ္စားခ်င္လို႔ပါ
အကုန္အက်သက္သာေအာင္လို႔ ..ဟဟ ထမင္းေတာ့ ပိုခ်က္ထား..
အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးေလ ပိုသိလာေလပဲ .. ဘယ္ေလာက္စားစား အာဟာရျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာ
အခုဆို ဘယ္ေနရာ ဘယ္လိုအေျခေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစားပဲနဲ႔လည္း ေနႏိုင္ေနၿပီ
တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ သတိထားေနရတယ္ ..
ဘာကိုပဲစားစား အဆာေျပ႐ံုေလာက္ေလးဆိုရင္ ေက်နပ္ေနပါၿပီ
မိဘနဲ႔ အေ၀းမွာေနရတာ မေနခ်င္ေပမယ့္ အစားအေသာက္ ဂ်ီးမမ်ားတတ္ေတာ့တဲ့
ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ေတာ့ အမႊန္းတင္ေနမိၿပီ ..
ကဗ်ာတိုေလးနဲ႔လည္း ေျဖေပးလိုက္တယ္..

႐ွိတာေလးနဲ႔ ျဖစ္သလိုစား
အခ်စ္စစ္လို မ႐ွားတဲ့
စပါးအဖူးမွ ဆန္ျဖစ္ျခင္းကို
ထမင္းခ်က္ကာ ဟင္းတစ္မယ္ႏွင့္
ငါ၏သြား ညက္ဖို႔၀ါးၿပီး
အာခံတြင္းမွာ လွ်ာစစ္မခင္းလို႔
တစ္ေန႔ႏွစ္နပ္ ပံုမွန္စားၿပီး
အာဟာရႏႈန္း ခႏၶာ႐ုန္းအား
ရသင့္သေလာက္ ႐ွိသည္ပင္
တင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့ င့ါစိတ္ေတြက
ဘယ္အခ်ိန္အခါ ဘယ္ေနရာမဆို
ႀကံဳသလိုစား ကုန္လို႔သြားတဲ့
ေသခ်ာျခင္းႏွင့္ ေက်နပ္ေနၿပီ..
သို႔ေပမယ့္လည္း ..
တစ္ခါတစ္ရံ တမ္းတမိတယ္..
ေမေမခ်က္ေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းမွ
လက္ဆံု စားပြဲ၀ိုင္းေလးဆီကို ..

ဘာမွ သိပ္မေရးတတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ေလးပဲ ေရးလိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို tag ထားေသာ ညီမ megumi ၊ ညီမေလး ကင္း ( ခ်င္းမေလး )
တို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစေနာ္ ..

ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔ ... မသိေတာ့ဘူး.. ကေလးပဲ႐ွိေသးတာကိုး ...
ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးတဲ့ေန႔ ... ခ်ိန္းပြဲ႐ွိတုန္းကေပါ့ (ငယ္ေသးေတာ့ ေသြးထတာေလ..)
ႀကီးေတာ့လည္း မဆိုးေတာ့ပါဘူး ..ရန္ျဖစ္တာကလြဲလို႔ေပါ့..ဟဟ
ပထမဆံုး ေရးတဲ့ကဗ်ာ ... ငယ္ငယ္ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး
(ဦးေႏွာက္က မမွတ္ႏိုင္ေအာင္ ေတြးေနရလို႔ဗ် ..) မထင္နဲ႔ေနာ္
သိပ္ကိုမေတြးတာ ..
blog မွာေတာ့ ' သိေစ ' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ပထမဆံုးေရးခဲ့တာပါ ...
ပထမဆံုး ရင္ခုန္ဖူးျခင္း ... သရဲေျခာက္တဲ့ ေနရာကို စေလ့လာတဲ့ေန႔ ေပါ့ ..ရင္ခုန္လိုက္တာ
ေျပာမေနနဲ႔ .. မေတြ႕ရလို႔ေလ (သရဲဆိုတာကို)
ပထမဆံုး ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ ... ရန္ကုန္မွာေမြးဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲေပါ့ ..
ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း ... ငယ္ငယ္ ကေလးထဲက စိတ္ေနသေဘာထား အားလံုးနီးပါးတူတဲ့
ဒီထြန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ
ပထမဆံုး တီးဖူးတဲ့ဂစ္တာ ... အစ္ကို႔ ဂစ္တာ .. အခုေတာ့ ေမ႔ကုန္ၿပီ .. အစကတည္းကလည္း တီးမွ
မတီးတတ္တာ ..
ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ ... ပိေတာက္ၾကြင္း (စာေရးဆရာေတာ့ မမွတ္မိပါ )
ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခား ... စံုေနတာပဲ ေလ့လာရင္းေပါ့ (အိပ္မက္ထဲမွာ)
ပထမဆံုးရတဲ့ဆု ... ၂တန္းႏွစ္ကစၿပီးရတာ.. ဆုေတြကစံုေနတာပဲ
အဖက္ဖက္ကထူးခၽြန္လို႔ေလ (ၾကြားတာ)
ပထမဆံုးသြားဖူးတဲ့ ခရီး ... ေ႐ႊစက္ေတာ္ ဘုရားဖူး
ပထမဆံုး စီးဖူးတဲ့ကား ... ကားက စံုေနေအာင္ကို စီးဖူးတာဆိုေတာ့ မမွတ္မိဘူးဗ် ..
(ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးမွမပါ )
ပထမဆံုး ဆိုတဲ့သီခ်င္း ... သန္းထြန္းေလး သီခ်င္းပါ (ေမြးဌာနီ )
ပထမဆံုး ၀ယ္တဲ့သီခ်င္းေခြ ... 99 လက္ေဆာင္
ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေပးတဲ့ အေႏြးထည္ေလးပါ
ပထမဆံုး အလုပ္ ... ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ အလုပ္ပါ ..ေက်ာင္းတက္ရင္းလုပ္တာ.. ၀ါသနာပါလို႔
လြင့္ေနရတာကို က စိတ္အားသန္ေနတာ .. အဲဒါေၾကာင့္ ..ဟဲဟဲ
ပထမဆံုး တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးသြားျခင္း ... မိတ္ၳီလာၿမိဳ႕သို႔ သြားျခင္း ...
ပထမဆံုးေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္/အရက္ ... ေ႐ႊႏွင္းဆီ ေဆးလိပ္ .. Tiger ဘီယာပါ ..
အခုေတာ့ မေသာက္ေတာ့ပါ ....
ပထမဆံုးခင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြ ... ကိုမ်က္လံုးပါ .. သူနဲ႔ ေနရင္းနဲ႔ပဲ blog ထဲကို စမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ
ပထမဆံုး ေရးတဲ့ ရည္းစားစာ ... “မင္းကေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးတယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုခ်စ္တယ္”
ဆိုတဲ့စာသားေလးပါ ေကာင္မေလးက
ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဗ် သူမ်ားေတြက ေျမွာက္ေျပာၾကတာေလ ..
အေျဖမရေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေၾကြမလားေပါ့ေလ..
ေျပာင္းေျပာၾကည့္တာ ..အတူတူပါပဲ .. မရဘူး ..ဟိဟိ
ပထမဆံုးအရက္ေသာက္ျခင္း ... ဒုတိယႏွစ္မွာဗ် .. ေအာင္ပြဲခံတဲ့ေန႔ေလ..
ဆိုးတကာ့ အဆိုးေတြေပါ့..သိပ္မဆိုးပါဘူး .. တစ္ခါတည္းပါ (ယံုလား )
ပထမဆံုး ခ်စ္မိျခင္း ... မိ္န္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုပါ ..
ေၾကြမြသြားတဲ့ ႐ြက္ေျခာက္ေလးတစ္႐ြက္လုိ
ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ .. ( တစ္ခါတုန္းကေပါ့ )

Tag ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကာေနၿပီ .. အခုမွ အခ်ိန္ေလး ရလို႔ ပါ ... နားလည္ေပးပါလို႔ ေျပာပါရေစ

ပထမဆံုးကို Tag ထားတဲ့ ညီေလး ညီေသြး (ၾကယ္ဇင္ေသြး) ၊ ညီမ မီးေလး (ခိုင္သင္ဇာ) တို႔ရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္
tag ထားတာကို ေျဖေပးရျခင္းပါ .. သူငယ္ခ်င္း ညီ ၊ ညီမ ကို အားနာပါတယ္.. ေနာက္က်ေနလို႔

ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕ ဗဟိုစည္းေၾကာင္းမွာ
အနားသတ္မညီတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြကို
စြန္းထြက္မေန ၀န္းလ်က္ေနေအာင္
ထပ္တူျပဳ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့
မင္းႏွလံုးသား ဆြဲခ်က္ေတြကို
တန္ဘိုးထား ျမတ္ႏိုးေနမယ့္
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

သံသရာ ဘ၀တာမွာ
ပြဲေတာ္အလည္ ႏြဲေပ်ာ္လည္း
ဆြဲေခၚကာ တြဲေပ်ာ္ပါ့မယ္
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

ဘ၀ကို တန္ဆာဆင္
အားမာန္ကို ပီတိအဟုန္လုပ္လို႔
ႏႈတ္မရတဲ့ ဇြဲသတၱိေတြနဲ႔
ဘ၀တစ္သက္စာ ထာ၀ရအၿမဲကို
ကိန္းေအာင္းကာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ့မယ္
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

သစၥာတရားေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
မာန္တိုင္ထူ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔
တည္ၿမဲစြာ စိုက္ထူထားမယ့္
ငါ့အသိရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္အလႊာမွာ
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

“ဘုရားေဟာေတာ့ ငါလည္းအ႐ူး
အမွားေတာ့ ပူးမွာေပါ့”...
ဆို႐ိုး႐ွိခဲ့ ကမၻာတစ္ခြင္မွာ
လုပ္ရပ္အမွား ႐ွိသည္ခါလည္း
အမွားမကင္း လူျဖစ္ျခင္းမို႔
ေဖးမစာနာ နားလည္ပါ့မယ္
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

ကိုယ္ခ်စ္မ႐ွာ သူခ်စ္႐ွာလို႔
ေျပာေနက်တဲ့ စကားေတြကို
ပယ္ဖ်က္ကာ သိေစလို႔ရယ္ ..
သူခ်စ္သလို ကိုယ္ခ်စ္ပါ့မယ္
ခ်စ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကိုေလ ...

ငါ၏ခႏၶာ ေၾကြပ်က္မသြားခင္
လႈပ္႐ွားရတဲ့ ဘ၀တိုမွာ
ငါႏွင့္အတူ ....
အၿမဲ႐ွိဖို႔ ေဖြ႐ွာရတဲ့
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...

လိုသလိုအက်ိဳး စီကာသံုးလို႔
အနားကေန ျပန္ထြက္သြားတဲ့
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...

မ႐ွိမျဖစ္ အနား႐ွိမွ
ေပ်ာ္ေမြ႕ပါတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြက
ထပ္ကာထပ္ကာ ႐ွာရျပန္တယ္
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...

ဘယ္ေလာက္႐ွာ႐ွာ ျပန္ကာေတြ႕လည္း
ခဏတာပဲ ခို၀င္ေအာင္းလို႔
ျပန္လည္ေပ်ာက္သြား စိတ္ေမာရတယ္
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...

ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း ေလာကအလယ္
လူ႔ဘံုဘ၀ စုၿပံဳက်တဲ့
စိတ္အာ႐ံုမွာ ႐ွင္သန္ျခင္းတြက္
႐ွာလိုက္သံုးလိုက္ ျပန္ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔
ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္း တဇာတ္သိမ္းရင္
လာေရာက္ေပးဆပ္ ပုထုဇဥ္ဘ၀
ငါ႐ွာသမွ် ထားခဲ့ရမဲ့
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...

ေၾသာ္ .... စိတ္အေထြေထြနဲ႔
ပိတ္မေနေအာင္ ပြင့္ထြက္ေနတဲ့
ငါလိုလူသား မ်ားစြာေတြလည္း
အခ်ိန္တန္လို႔ ဘယ္လိုပင္ေသဆံုး
ေျမေအာက္ ... လံုးလံုးေရာက္လည္း
ကမၻာတည္သ၍ ႐ွင္သန္ေနမဲ့
သူႏွင့္အတူူ သူ႔ကိုယ္ပြားေတြ ...