"ပစၥကၡ"
ေကာင္းကင္ကို ပစ္တင္လိုက္တဲ့ျမားးဦးမွာ
ရင္ဘတ္တန္းလန္းနဲ႔
ပက္ပက္စက္စက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနပံုက....
..........
ငါ့ကိုယ္ငါ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္
ၿပိဳက်ခဲ့တဲ့ တိမ္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနခဲ့
ေလၫွင္းရယ္ အျပစ္အခတ္ ရပ္စဲေပးပါ...
တစ္ခ်ိန္က မင္းနဲ့အတူၿဖိဳခ်ခဲ့တဲ့ ကမ္းပါးေတြ
မင္းနဲ႔ငါ့ကို တစ္စစေဝးကြာေစရင္း
ျမစ္က်ိဳးအင္းအျဖစ္နဲ႔
ပံု႔ပံု႔ေလးလဲက်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ငါ...
ငါ့အိပ္ရာခင္းေတြ ခမ္းနားေစခ်င္လို႔
အလိမၼာနဲ႔ျဖန္႔ခင္း ထိုင္ၾကည္းရင္း
ရာဇဝင္ထဲမွာ နိစၥဓူဝေတြ က်ဆံုးခဲ့...
႐ုန္းၾကြေစခ်င္လို႔ မာနေတြအသားမာအတက္ခံၿပီး
ကုန္းထေပးခဲ့တာ အကုန္ျမင့္မလာပဲ
တစ္ခ်ိဳ႕နစ္ျမဳတ္သြားတယ္...
ေပါက္ကြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီးမွ အိေျႏၵရရ
ေၾကးပန္းအိုးဘဝနဲ႔ အနာရြတ္ေတြတိုက္ခၽြတ္ၿပီး
ေဈးကြက္တင္ထားတဲ့ ဥပစာ
အဲဒီေနာက္ဖက္က အနာတရနဲ႔
ဆုတ္ၿဖဲခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ရဲ့ေၾကာ္ညာ..
ေယာနသံလို ခပ္ျမင့္ျမင္႔ပ်ံခ်င္ခဲ့
အေတာင္ပံေတြ ေကာင္းကင္နဲ႔ၿငိၿပီး
ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ကၽြံက်
က်ိန္စာသင့္ခဲ့တဲ့ညညေတြ...
လက္ယဥ္ေနတဲ့ လွည့္ကြက္ထဲ
ဘဝကိုထည့္ၿပီးအခ်ိုဳးခံ ကုလားဖန္အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးေပမဲ့
ႏွပ္ေၾကာင္းနဲ႔အၿမဲတိုးခဲ့တဲ့ ငါ
ရနံ႔ေတြ အေငြ႔ပ်ံ သြားတဲ့ ေရေမႊးတစ္စက္လို
အစြန္းကြက္သက္သက္..
ဘယ္လိုမွမတူညီနိုင္တဲ့ ဆန္႔က်င္ဖက္လားရာႏွစ္ခု
ညီမွ်ျခင္းအတုအျဖစ္ မာယာကိန္းေသေတြခ်
သက္တန္႔ေကြးေကြးေလးနဲ႔ ပဥၥလက္ျပခဲ့တာ
အက္ရာေတြထမွ ေကာခဲ့တဲ့ၿမစ္တစ္စင္း
ဆက္စီးဆင္းနိုင္ပါ့မလား...
မိတၱဴကူးထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔
ရြာနာခဲ့တဲ့ငါ ..
ပြင့္ခ်ပ္ေတြ ေၾကြက်ေနေပမဲ့
ေနရသေလာက္ေတာ့ ေဝျပခ်င္တဲ့ေသာက
အနင္းခံၿပီး ငါ့မာနနဲ႔ငါ တင္းခံမယ္..
ပစၥကၡမွာ ကိုယ္တိုင္ေသြးခဲ့တဲ့ဓါး
ရင္ဝနားမေရာက္ခင္ထိ
ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ ဝတ္မူန္ကူးၿပီး
ငါ့ကဗ်ာေတြ ဒီကမၻာႀကီးအတြက္
႐ိႈက္ႀကီးတငင္ သြန္ခ်လိုက္မယ္.. ..၊၊ ( ၂၀၀၈)
“ဒီေန႔ထက္ထိ”
သိပ္ သတိရတယ္ (....) ေရ....
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရိွခဲ့ေပမဲ့
ဆိုင္ခဲ့တဲ့ စကၠန္႔ေလးေတြ တမ္းတရင္း
အလြမ္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔
လက္က်န္ ဘဝ ဆက္ျဖတ္သန္းဖို႔
ရင္ဘတ္က ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ပြတ္သပ္
ဒီေန႔ထက္ထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ...။
ထားရစ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြက
နာက်င္ေစတာ မွန္ေပမဲ့
နာက်ည္းမႈ တစက္မွမပါတဲ့ သတိရျခင္းအျဖစ္
သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပဲေလဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
မင္းအျပံဳးေလးေတြ မနက္ခင္းတိုင္း
ဒီေန႔ထက္ထိ အနိုင္ပိုင္းေနဆဲပါ...။
......
သူမ်ားတကာ ေမးေငါ့ခံျပီး
ခ်စ္ျပခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြနဲ႕တင္
တစိမ္းရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ရြင္နိုင္ပါေစ
ဓါ႐ိုးကမ္းတယ္လို႔ ကိုယ္နွလံုးသားကဆိုဆို
မင္း ငိုေနတာ မၾကည့္ရက္တဲ့ငါ
ဒီေန႔ထက္ထိ အလြမ္းေတြပိေနဆဲပါ...။
တဘဝစာျခားသြားတဲ့ အျဖစ္က
ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရိွခဲ့လို႔လား
သံေယာဇဥ္ကို သစ္တပင္လိုပိုင္းျဖတ္
ေမ့တတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္တိုင္း
မင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြအျဖစ္
ဒီေန႔ထက္ထိ ေမွ်ာ္မိေနဆဲပါ...။
ေရလဲမၾကည္ ျမက္လဲမနုတဲ့ဘဝ
တပည့္ေတာ္ ျမတ္နိုးခဲ့သမွ်ဟာ
အၿငိဳးအေတးကင္းကင္းနဲ႔
ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ပါ....
ဤ မွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္
ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္း
ထားရာေန ေစရာသြား
သူ႔အလိုက် ျဖစ္ရမဲ့အတူတူ
ကိုယ္က ခ်စ္ရတဲ့သူ မျဖစ္ပါရေစသား...။ ( ၁၉၉၁ )
( ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ငယ္ငယ္က ကဗ်ာေလး တိုက္ဆိုင္မႈတခုေၾကာင့္ ျပန္စဥ္းစားျပီး ေရးလိုက္တာပါ...မလြဲေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္...လက္ရိွအေနနဲ႔ေတာ့ကဗ်ာကရီစရာကေလးကလား ျဖစ္ေနတယ္..ျပီးေတာ့ကာ...ကာရံ သမားဘဝကေန ေမာ္ဒန္လိုင္းအကူး တကယ့္ကို ဟိုမက် ဒီမက် ကဗ်ာေလးပါ ...က်ေနာ့္အသက္ ၂၅ ေလာက္က ကဗ်ာပါ ) <<<< အစ္ကိုသု ေျပာတဲ့ စကားေလးပါ ..။ အစ္ကိုသု ေရးထားတဲ့ ၂၀၀၈က ကဗ်ာနဲ႔ ၁၉၉၁က ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ တြဲတင္လိုက္ျခင္းပါ ..။
ေကာင္းကင္ကို ပစ္တင္လိုက္တဲ့ျမားးဦးမွာ
ရင္ဘတ္တန္းလန္းနဲ႔
ပက္ပက္စက္စက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနပံုက....
..........
ငါ့ကိုယ္ငါ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္
ၿပိဳက်ခဲ့တဲ့ တိမ္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနခဲ့
ေလၫွင္းရယ္ အျပစ္အခတ္ ရပ္စဲေပးပါ...
တစ္ခ်ိန္က မင္းနဲ့အတူၿဖိဳခ်ခဲ့တဲ့ ကမ္းပါးေတြ
မင္းနဲ႔ငါ့ကို တစ္စစေဝးကြာေစရင္း
ျမစ္က်ိဳးအင္းအျဖစ္နဲ႔
ပံု႔ပံု႔ေလးလဲက်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ငါ...
ငါ့အိပ္ရာခင္းေတြ ခမ္းနားေစခ်င္လို႔
အလိမၼာနဲ႔ျဖန္႔ခင္း ထိုင္ၾကည္းရင္း
ရာဇဝင္ထဲမွာ နိစၥဓူဝေတြ က်ဆံုးခဲ့...
႐ုန္းၾကြေစခ်င္လို႔ မာနေတြအသားမာအတက္ခံၿပီး
ကုန္းထေပးခဲ့တာ အကုန္ျမင့္မလာပဲ
တစ္ခ်ိဳ႕နစ္ျမဳတ္သြားတယ္...
ေပါက္ကြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီးမွ အိေျႏၵရရ
ေၾကးပန္းအိုးဘဝနဲ႔ အနာရြတ္ေတြတိုက္ခၽြတ္ၿပီး
ေဈးကြက္တင္ထားတဲ့ ဥပစာ
အဲဒီေနာက္ဖက္က အနာတရနဲ႔
ဆုတ္ၿဖဲခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ရဲ့ေၾကာ္ညာ..
ေယာနသံလို ခပ္ျမင့္ျမင္႔ပ်ံခ်င္ခဲ့
အေတာင္ပံေတြ ေကာင္းကင္နဲ႔ၿငိၿပီး
ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ကၽြံက်
က်ိန္စာသင့္ခဲ့တဲ့ညညေတြ...
လက္ယဥ္ေနတဲ့ လွည့္ကြက္ထဲ
ဘဝကိုထည့္ၿပီးအခ်ိုဳးခံ ကုလားဖန္အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးေပမဲ့
ႏွပ္ေၾကာင္းနဲ႔အၿမဲတိုးခဲ့တဲ့ ငါ
ရနံ႔ေတြ အေငြ႔ပ်ံ သြားတဲ့ ေရေမႊးတစ္စက္လို
အစြန္းကြက္သက္သက္..
ဘယ္လိုမွမတူညီနိုင္တဲ့ ဆန္႔က်င္ဖက္လားရာႏွစ္ခု
ညီမွ်ျခင္းအတုအျဖစ္ မာယာကိန္းေသေတြခ်
သက္တန္႔ေကြးေကြးေလးနဲ႔ ပဥၥလက္ျပခဲ့တာ
အက္ရာေတြထမွ ေကာခဲ့တဲ့ၿမစ္တစ္စင္း
ဆက္စီးဆင္းနိုင္ပါ့မလား...
မိတၱဴကူးထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔
ရြာနာခဲ့တဲ့ငါ ..
ပြင့္ခ်ပ္ေတြ ေၾကြက်ေနေပမဲ့
ေနရသေလာက္ေတာ့ ေဝျပခ်င္တဲ့ေသာက
အနင္းခံၿပီး ငါ့မာနနဲ႔ငါ တင္းခံမယ္..
ပစၥကၡမွာ ကိုယ္တိုင္ေသြးခဲ့တဲ့ဓါး
ရင္ဝနားမေရာက္ခင္ထိ
ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ ဝတ္မူန္ကူးၿပီး
ငါ့ကဗ်ာေတြ ဒီကမၻာႀကီးအတြက္
႐ိႈက္ႀကီးတငင္ သြန္ခ်လိုက္မယ္.. ..၊၊ ( ၂၀၀၈)
“ဒီေန႔ထက္ထိ”
သိပ္ သတိရတယ္ (....) ေရ....
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရိွခဲ့ေပမဲ့
ဆိုင္ခဲ့တဲ့ စကၠန္႔ေလးေတြ တမ္းတရင္း
အလြမ္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔
လက္က်န္ ဘဝ ဆက္ျဖတ္သန္းဖို႔
ရင္ဘတ္က ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ပြတ္သပ္
ဒီေန႔ထက္ထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ...။
ထားရစ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြက
နာက်င္ေစတာ မွန္ေပမဲ့
နာက်ည္းမႈ တစက္မွမပါတဲ့ သတိရျခင္းအျဖစ္
သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပဲေလဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
မင္းအျပံဳးေလးေတြ မနက္ခင္းတိုင္း
ဒီေန႔ထက္ထိ အနိုင္ပိုင္းေနဆဲပါ...။
......
သူမ်ားတကာ ေမးေငါ့ခံျပီး
ခ်စ္ျပခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြနဲ႕တင္
တစိမ္းရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ရြင္နိုင္ပါေစ
ဓါ႐ိုးကမ္းတယ္လို႔ ကိုယ္နွလံုးသားကဆိုဆို
မင္း ငိုေနတာ မၾကည့္ရက္တဲ့ငါ
ဒီေန႔ထက္ထိ အလြမ္းေတြပိေနဆဲပါ...။
တဘဝစာျခားသြားတဲ့ အျဖစ္က
ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရိွခဲ့လို႔လား
သံေယာဇဥ္ကို သစ္တပင္လိုပိုင္းျဖတ္
ေမ့တတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္တိုင္း
မင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြအျဖစ္
ဒီေန႔ထက္ထိ ေမွ်ာ္မိေနဆဲပါ...။
ေရလဲမၾကည္ ျမက္လဲမနုတဲ့ဘဝ
တပည့္ေတာ္ ျမတ္နိုးခဲ့သမွ်ဟာ
အၿငိဳးအေတးကင္းကင္းနဲ႔
ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ပါ....
ဤ မွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္
ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္း
ထားရာေန ေစရာသြား
သူ႔အလိုက် ျဖစ္ရမဲ့အတူတူ
ကိုယ္က ခ်စ္ရတဲ့သူ မျဖစ္ပါရေစသား...။ ( ၁၉၉၁ )
( ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ငယ္ငယ္က ကဗ်ာေလး တိုက္ဆိုင္မႈတခုေၾကာင့္ ျပန္စဥ္းစားျပီး ေရးလိုက္တာပါ...မလြဲေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္...လက္ရိွအေနနဲ႔ေတာ့ကဗ်ာကရီစရာကေလးကလား ျဖစ္ေနတယ္..ျပီးေတာ့ကာ...ကာရံ သမားဘဝကေန ေမာ္ဒန္လိုင္းအကူး တကယ့္ကို ဟိုမက် ဒီမက် ကဗ်ာေလးပါ ...က်ေနာ့္အသက္ ၂၅ ေလာက္က ကဗ်ာပါ ) <<<< အစ္ကိုသု ေျပာတဲ့ စကားေလးပါ ..။ အစ္ကိုသု ေရးထားတဲ့ ၂၀၀၈က ကဗ်ာနဲ႔ ၁၉၉၁က ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ တြဲတင္လိုက္ျခင္းပါ ..။
