ေထာင္ေရာင္ေနမင္း အေမွာင္ေျခြလင္း
ေရာင္စဥ္ျဖာသြယ္ ကမ႓ာတစ္ခြင္၀ယ္ ..
ေနေရာင္ထိႏြမ္း အားနည္းစြမ္းလည္း
႐ွာႀကံခ်စ္မယ့္ ပင္စည္ငယ္ကို ...

အခ်စ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ဖူးေနတဲ့
ပန္းငံုလႊာတြက္ ၀တ္ဆံတစ္ခု
ႏႈိင္းမွီတုလွ်င္ ကိုင္းမွီသလို
ယွက္ျဖာထြက္တဲ့ အတက္ငယ္ၾကား
ေ၀ဆာတင့္မႊမ္း ရနံ႔ဆင္းက
႐ိုးမအီလို႔ စြဲယဥ္ေနၿပီ ...

အကိုင္းအဖ်ား တိုးထြက္ေရာက္ဖို႔
ေျမဆီေျမႏွစ္ အားေကာင္းေနရင္း
ၿမဲၿမံစြာနဲ႔ ကုတ္တြယ္ျမစ္လို
စုပ္ယူအားနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးစိမ္းလန္း
ရင့္သန္မွန္နဲ႔ လုပ္ယူမရတဲ့
ဒီခ်စ္ျခင္းမွာ ေထြလီကာေျပာ
စိတ္၏သေဘာမွာ တစ္သက္တာတြက္
ခ်စ္လွ်က္ဆဲပါ ပင္စည္ငယ္ေရ ...

ပင္စည္မွ ကိုင္းဖ်ား
ကိုင္းဖ်ားမွ ပင္စည္
အမွ်င္တန္းလို႔ စိမ္းလန္းျခင္းႏွင့္
ေရေသာက္ျမစ္မွ တစ္ပင္လံုးၿခံဳ
စိတ္အာ႐ံုက ပင္စည္ငယ္ဆီ ...

တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္၀န္းက်င္
တဒဂၤတိုင္း မွန္မွန္ဆက္တဲ့
သူ႔ဖုန္းသံကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းမက္
ေန႔ေတြရက္ဆက္ င့ါနားစည္ထက္
သူ႔သံသာခ်ိဳ ရယ္သံေလးကို
တ႐ိႈက္မက္မက္ စြဲလန္းထပ္လို႔
ရင္၀ယ္အေပ်ာ္ ပီတိေမာ္ၿပီး
ျမတ္ႏိုးလွ်က္ပါ ပင္စည္ငယ္ေရ ...

ဖုန္းေျပာစဥ္ခါ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ တိတ္တဆိတ္ျဖစ္
အသက္႐ွႈသံ ရင္ခုန္စည္းခ်က္
ထပ္တူျပဳရင္း သူ႔စကားသံ
ၾကားခ်င္လွ်က္မို႔ နားစြင့္ရင္းက
အတံု႔အလွည့္နဲ႔ ခြန္းတံု႔စကားေတာ့
ေျပာလွည့္ေပးပါ ပင္စည္ငယ္ေရ ...

ႏွစ္ကိုယ္တူညီ ဆံုကာေတြ႕လို႔
အေတြးဖလွယ္ စကားေတြၾကြယ္
ထိုင္ကာၾကည့္ရင္း ကုန္လင့္ကုန္မွန္း
ေမ့ေလ်ာ့စခန္း အခ်ိန္ျပန္ၾကည့္
စိတ္အသိက အိမ္ျပန္ရခ်ိန္
ေရာက္႐ွိသည္မို႔ မခြဲခ်င္စိတ္
တူ႐ွိစဥ္စိတ္ကို ေလ်ာ့အားေပးလို႔
ပန္းေလျပည္မွာ အလြမ္းေတြေဆြရင္း
တြဲလက္ၿမဲစြာ လမ္းေတြေလွ်ာက္
ပန္းေလွ၀န္းမွာ အခ်စ္ေတြစစ္လို႔
လြမ္းေနပါ့မယ္ ပင္စည္ငယ္ေရ ...

ဘ၀အလယ္ လူ႔ေဘာင္တည့္ရင္း
စံျပအျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္က
ပစ္႐ႈံးဖယ္ခြာ ႐ြံ႕မမုန္းစြာနဲ႔
သက္ဆံုးတိုင္ေအာင္ စုၿပံဳခ်စ္မယ့္
ရင္ဘတ္တြင္းက ကိုယ္စီစိတ္ထား ...။

အရင္အခ်ိန္တုန္းက ငါ့ဘ၀ဟာ ဆံပင္မ႐ွိတဲ့ ဂတံုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးျခင္းနဲ႔ေပ့ါ ..။ ဒါေပမယ့္ ျခင္ေထာင္ထဲကို ၀င္လိုက္တိုင္း ဂတံုးနဲ႔ ျခင္ေထာင္ ၿငိတဲ့ ဒုကၡတစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ ..။ မင္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေန႔ေစ့ လေစ့ ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုက္ႀကီးသည္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလးလံမြန္းၾကပ္ျခင္းေတြ ခံစားလာရတယ္ ..။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဟာ ခြက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆာေလာင္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ မင္းကို တက္မက္ခဲ့ရတာပါ ..။ အခုေတာ့ ေသမိန္႔က်ၿပီးသား ႀကိဳးသမားတစ္ေယာက္လို မင္းေလးကို စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ပါၿပီ ..။

( ဘာရယ္မဟုတ္ .. သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း သူဟာသေျပာတာေလးကို ၾကားၿပီး နည္းနည္း ကြန္႔ေရးလိုက္ရျခင္းပါ ..။ )

ေတာင္ထိပ္ေနရာ ေက်ာက္ငူစြယ္မွာ
ထိုင္ကာလြမ္းေမာ့ ညဥ့္နက္ညမွာ
စိမ့္ေအးျမရင္း သစ္တစ္ပင္ေအာက္
ညဥ့္ေလေရာက္ေတာ့ အလြမ္းစုတဲ့
ဒီရင္ဘံုမွာ ၾကယ္ေရာင္လင္းတယ္ ..

ေတာင္စြယ္ေတာင္တန္း ၫိႈ႕မိႈင္းအံု႔ေတာ့
အတိတ္ေစရာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕
လက္ေတြ႕စဥ္မွာ ဟပ္ထင္ေနလည္း
၀င္လာပါလို႔ ေတာင္းဆိုမရဲ
ခ်က္လွ်က္ပဲမို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔
ၾကယ္စံုညဟာ ၿပိဳးျပက္ေနတယ္ ...

ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္း
အျပင္ပန္းမွာ အျမင္ဆန္းလို႔
ၾကည္ႏူးပီတိ စိတ္အသိမွာ
နီးစပ္ဖို႔ေရး တိုင္ပင္ေတြးလို႔
အေရာက္လွမ္းခ်င္ ႏွစ္ေယာက္ကမ႓ာခြင္မွ
ထြက္ျပဴေနမယ့္ ၾကယ္စင္နန္းဆီ ...

ၾကယ္စုၾကယ္ေ၀း ျဖန္႔ၾကတ္မ်ားေတာ့
လင္းလက္ေတာက္ပ ေကာင္းကင္တျပ
လွမ္းဆြတ္ခ်ဴလို႔ ကမ္းလင့္ယူလည္း
လွမ္းမွီသလို ေၾကြဆင္းမလိုနဲ႔
င့ါရင္ဖိုမွာ စိုး႐ြံ႕ေနတယ္္ ...

ထိုအေ၀းမွ ၾကယ္မ်ားအၾကား
မမွိတ္မသံု ညရင္ခြင္ျဖတ္,
အာ႐ံုမနက္ လင္းအားေရာက္လို႔
ကြယ္ကာေပ်ာက္လည္း ..
ညရင္ျပင္မွာ လွျဖာစုတဲ့
ၾကယ္စင္ငယ္ကို ျမင္ေယာင္ဆဲပဲ ...

ၾကယ္မ်ားအၾကား ၾကည့္ေနရင္းက
အမွတ္မထင္ မ်က္၀န္းျပင္မွာ
ဆန္းယဥ္သလို စိတ္ကူးယဥ္ေတာ့
ဖိတ္စင္က်မယ့္ ၾကယ္စင္ငယ္မို႔
ေကာင္ကင္တစ္ခြင္ ၾကယ္ေရာင္ၿပိဳးျပက္
အလြမ္းေတြဆက္လို႔ သာယာလင္းတယ္ ...

ဘယ္ခါေန႔ရက္ လင္းထြက္မလဲ
စိတ္၀ယ္မွန္းဆ ေမာ့ေနရင္းက
အခ်ိန္ေတြကုန္ ညေတြတိုင္းလည္း
မ်က္၀န္းစံုမွာ ႐ွာေဖြရင္းက
ၾကယ္မ်ားအလယ္ စုကာၾကြယ္မယ့္
ၾကယ္စင္ငယ္မွ အျခားမ႐ွိ
ေမွ်ာ္မွန္းဆင့္ကာ တမ္းတတစ္ျဖစ္
စိတ္၀ယ္ညစ္လို႔ ျငဴစူသေယာင္
လြမ္းျခင္းေဆာင္လို႔ ဆံုေတြ႕မယ့္ခ်ိန္
ထြက္ျပဴလွည့္ပါ ၾကယ္စင္ငယ္ေရ ...။

ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္အခ်ိဳ႕မွာ အျပစ္ေတြေ၀းကြာလို႔ အခ်စ္ေတြနဲ႔သာ ျမဴးေနတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔ရက္ေတြ ..ေပ်ာ္ျမဴးပါတယ္ .. အေဖၚထူးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ရသလိုပဲ .. ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔မင္းမူရာေလး အျပစ္ကင္းလို႔ ႐ွင္းသန္႔ေနတယ္ ..ငါဟာတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူလား .. လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုကို ပံုအပ္တာ မင္းဆီမဟုတ္ခဲ့တာ နားလည္ေပးပါလို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး .. အဆိုးဆံုးခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ မင္းႏွလံုးေသြးကို စေတးခဲ့လို႔ .. ငါ.. မင္းကိုတန္ဘိုးထားဆဲပါ .. မင္းဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ငါသိေနလို႔ ..။ အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားစိတ္ကေလးထဲက ျမဴမႈန္ေလးမွ်သာ ျဖစ္ေပမယ့္ ျပင္းျပေနတဲ့ သူေတြအဖို႔ေတာ့ ထုထည္ႀကီးမားမွာပါ ..ခပ္ျပင္းျပင္း အရက္တစ္ခြက္ကို တ႐ႈိက္မတ္မတ္နဲ႔ ႐ူးမိုက္စြာေသာက္သံုးမိတဲ့အခါ လည္မ်ိဳမွာစီး၀င္ခ်ိန္မွစလို႔ ႐ွတတစီးေမ်ာသြားတဲ့ င့ါအျဖစ္ကို မင္း .. စာနာႏိုင္မလား ..။ဆႏၵေတြေ၀းကြာလို႔ တစ္ခါျပန္မရတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းဟာ တစ္ခန္းရပ္လို႔ ျဖစ္ရပ္အမွန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၿပီ ..ေ၀းကြာျခင္းအျဖစ္မွာ ေဆြးရျခင္းခံစားမႈကို ရင္၀ယ္ပိုက္ေထြး မထားေစခ်င္ဘူး မိန္းကေလးရယ္ ..ဘ၀တစ္ေကြ႕မွာ ႀကံဳခဲ့လို႔ ဆံုခဲ့ရေပမယ့္ င့ါရဲ႕ေပးဆပ္ျခင္းေတြက မင္းအေပၚ သက္ေရာက္မႈမ႐ွိခဲ့တာ င့ါရဲ႕ တန္ဘိုးမ႐ွိတဲ့ စိတ္႐ိုင္းတစ္ခုကို မင္းရင္ထဲက ဆြဲႏုတ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာပါရေစ ..င့ါစိတ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးေနမိတာ .. လြန္ဆန္မိတဲ့ မင္းတစ္ေယာက္ကို တန္ဘိုးမဲ့ရာက်တဲ့ င့ါအျဖစ္ကိုလည္း မင္းစာနာ နားလည္ေပးပါ .. ကိုယ့္အေပၚ ျပည့္စံုေအာင္ မင္းဘက္က အမွားကင္းစြာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ ကူညီခဲ့တဲ့ ေစတနာအျပည့္ကို ငါေသဆံုးသြားခ်ိန္အထိ တန္ဘိုးထားမွာပါ ..အရာရာကို အၿမဲခ်င့္ခ်ိန္ေတြးတဲ့ ငါတစ္ေယာက္ဟာ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ကို ေ႐ွ႕တန္းတင္မိလိုက္တာ င့ါကိုအျပစ္ျမင္စြာနဲ႔ စိတ္နာမယ္ဆို နာလိုက္ပါေတာ့ .. ႏွလံုးလွပိုင္႐ွင္ မင္းတစ္ေယာက္ဟာ မင္းနဲ႔မထိုက္တန္တဲ့ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ င့ါကို လူ႔ေလာကအျမင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခ်င္တာကို မင္းလႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ငါဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုလည္း ေရာက္ပါေစေတာ့ .. မင္းဟာ မိန္းမျမတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ဒီသံသရာမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ေလးကို ျဖတ္သန္းရမွာပါ .. ငါလိုလူကေတာ့ ေလာကအလယ္မွာ ဘယ္၀ယ္ဘယ္စခန္းကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲဆိုတာ ေတြးေတာေနရင္း .. ရင္ဘတ္ေဟာင္းမွာ ငါကိုယ္တိုင္ထြင္းထားတဲ့ အနာကို ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ကုစားရင္း အေ၀းေနရာမွာ ေဆြးမေနပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းဆုျပဳရင္း ..ရက္စက္တတ္သူ င့ါအဖို႔ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို ခံစားလို႔ထိေနဆဲပါ ..။

လမ္းမက်ယ္ေဘး ထိုင္ကာေငးရင္း
တိုင္းတာစရာ အျဖစ္ေတြကို
ႏိႈင္းတျပစာ ခုလက္႐ွိမွာ
ဗလာနတၳိနဲ႔ ႐ွာႀကံထိေနတယ္ ...

ညယံခ်ိန္ခါ ေမွ်ာ္မွန္းလြမ္းရင္း
ေလျပည္ေဆာ္ျမဴး ေ႐ႊရင္ဦးမွာ
လာႏိုးေမွ်ာ္မိ ေျဖမ႐ွိရင္း
လြမ္းတာကပြား ခ်စ္စိတ္ဗ်ာၾကား
မိႈင္လွ်က္ကယ္ေငး စို႔နင့္အေတြး ...

ေ႐ႊပင္လယ္ႀကီး ကာဆီးသည္ထင္
နီးမယ္မထင္ ႐ြက္စိပ္ဖ်င္၌
တစ္လႊာတစ္ကြက္ ခ်ဳပ္႐ိုးထပ္လို႔
တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္လူး
ဒီပင္လယ္ထဲ ႐ူးသြပ္ေနဆဲ ...

မခမ္းေတာ့မယ့္ အၾကင္နာနဲ႔
ကိုယ့္ရဲ႕နေဘး မင္း႐ွိေရးကို
အရဲစြန္႔တဲ့ ဒီသည္းလႊာမွာ
အၿမဲလမ္းဖြင့္ ႀကိဳဆိုေနမယ္ ...

ပိတ္ပိတ္ေမွာင္တဲ့ င့ါအခန္းငယ္ထဲ
ဖေယာင္းငယ္လို စြမ္းျဖာလင္းၿပီး
ေၾကြရာစိတ္မွာ ေလအ႐ိုက္လာ
ေပ်ာ္ရည္စီးလို႔ မွိန္ေနမီးလို
ငါတစ္ကုိယ္ထဲ လႈပ္ခပ္ေနဆဲ ...

မွန္းဆကာ တမ္းတရင္းနဲ႔
ႏွစ္ကိုယ္တူ ေပ်ာ္ကာထူးတဲ့
အခ်ိန္ေန႔ရက္ ေျပာင္းေနေ႐ြ႕လည္း
ေဟာင္းမေန အခ်စ္ေတြနဲ႔
လြမ္းေန ဒီရင္ဘတ္မွာ
တမ္းတလို႔ ႏြမ္းလ်ဆဲပါ ..။

အခုတေလာ ျဖစ္ပ်က္ သိျမင္ၾကားတာေတြကို ႀကံဳေနရရင္း အေတြးေလးေတြ ၀င္လာလို႔ခ်ေရးလိုက္တာပါ ..။ အခ်စ္ကို ခံစားတတ္သူ လူသားေတြအဖို႔ေပါ့ ၊တန္ဘိုးထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကနဦး ေျပာပါရေစ ၊ဘာသာဘာ၀ မတူညီတဲ့ ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလးေတြ ခ်စ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တန္ဘိုးထားမႈဆိုတာ စာဖတ္သူေတြ ဘယ္လိုျမင္လဲ ..။ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြေၾကာင့္ အခ်စ္ကို ခံယူထားတာေတြ မတူဘူးဆိုတာေရာမွန္လား၊ (ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့အနည္းငယ္သက္ဆိုင္မယ္လို႔ထင္မိတယ္) မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္က စခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီဆိုပါေတာ့၊ ႀကိဳးစားရင္း လြယ္ကူစြာနဲ႔ အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခဏအတြင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးက ထိုေယာက်္ားေလးကို အေျဖေပးလိုက္တယ္ ..ေနာက္ လက္တြဲၾကတယ္ေပ့ါ ..အဲလို လြယ္ကူစြာနဲ႔ ရတဲ့ အေျဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚတန္ဘိုးထားမႈ မထားမႈဆိုတာ ခံယူထားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္အေပၚမွာပဲ မူတည္သလို ႏွစ္ဦးစလံုးနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္ ၊ လြယ္ကူစြာနဲ႔ ေပးမိလို႔ င့ါကိုတန္ဘိုးမထားတာေနမွာ ဆိုၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြ ေတြးၾက ေျပာေနၾကတာေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္ .. လူဆိုတာ လူခ်င္းတူေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းမွ မတူက်တာ ..။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အခ်စ္ကို လြယ္ကူစြာရၿပီး တန္ဘိုးထားတတ္တဲ့ ေယာက်္ားေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိသလို လြယ္ကူစြာ မရတဲ့အခ်စ္ကို တန္ဘိုးမထားတဲ့ေယာက်္ားေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ ..။ အဓိကေတာ့ တန္ဘိုးထားျခင္း မထားျခင္းမွာ ႏွစ္ဦးစလံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါ ဘာသာေရးအရေျပာရင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ..။ ေရစက္ဆံု ဖူးစာပါမွလည္း ဆံုးဆည္းျခင္းကို အေျချပဳလို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ျဖစ္လာတာပါ ..။ ေနာက္ ပင္ကိုယ္ဗီဇလည္း ပါမယ္ ..။..။ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို စခ်စ္တယ္ဆိုပါစို႔ ...။ အစကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဒီေကာင္မေလးကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာ ႀကိဳက္တာ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားတယ္ ..။ေနာက္ အဆင္ေျပသြားၾကတယ္ေပ့ါ ..။ အဲလိုနဲ႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္တဲ့ အခါမွာတစ္လထက္တစ္လ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ဆိုပါေတာ့ ၊ အဲလို အေနအထားမ်ိဳးမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ေတြ႕လာတာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို စိတ္အသိကိုက ေနာက္တစ္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္ အရင္ထားခဲ့ဖူးတာေတြကို အမွတ္မထင္သတိရတတ္တာေတြ စြဲလန္းတာေတြ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္လာတာရယ္ေၾကာင့္ လက္႐ွိကိုယ့္ခ်စ္သူကို ျဖတ္ပစ္ၾကတတ္ပါတယ္ ..။ ဒါဟာ ဆိုး႐ြားခ်က္တစ္ခုလို႔ အျပင္ပန္း သံုးသပ္လို႔ ရပါတယ္ ..။ တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ လူတိုင္းမဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ား ႀကံဳေတြ႕ခံစားေနရသူေတြမို႔ ျဖစ္ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာတရားေလးကို နားလည္သင့္ပါတယ္ ..။အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္ပါ .. ခ်စ္ႏိုင္ေလေကာင္းေလပဲ..။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ခဲယဥ္းတာ သူမ်ားကို ခ်စ္ႏိုင္တာ ေကာင္းျခင္းတစ္ခုေပ့ါ ..ခ်စ္တာျခင္းေတြေတာ့ မတူဘူးေပ့ါေလ .. တန္ဘိုးထားတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အဓိကေတာ့တန္ဘိုးထားတာ မထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ဦးစလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္သလို ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ခံယူထားတဲ့ စိတ္သေဘာထားေလးေတြနဲ႔လည္း အမ်ားႀကီး အက်ံဳး၀င္ပါတယ္.။ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာတိုေလးေတြ အေနနဲ႔ အတိုခ်ဳပ္ၿပီးပဲ တင္ပါ့မယ္ .. (ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေတြကို ).. စာဖတ္သူမ်ား နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါေစ ..။ ညီမေလး တစ္ေယာက္ ေမးတာေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေတြးေလး ၀င္လာလို႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ ..။ ေနာက္လည္း ေတြးမိတာေလးေတြကို ခြဲၿပီး ေရးျဖစ္ဦးမွာပါ..။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရးကဗ်ာမဟုတ္ပါ ၊ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက ႏွစ္သက္မိလို႔ တင္ျပရျခင္းပါ ..
ကဗ်ာစာအုပ္သည္ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာအုပ္မွန္း မသိပါ ၊ စာဖတ္သူေတြကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့
ဆႏၵေလးမို႔ နားလည္ခံစား ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါေစ ..။ ကဗ်ာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္လည္း မသိပါ .. ။

အခ်စ္အခ်စ္ ဤအခ်စ္ကား
အခ်စ္တစ္ကယ္ အျမစ္တြယ္က
ဘယ္၀ယ္ဘယ္တြက္ ဆင္ေျခဖက္လည္း
ပယ္ဖ်က္အတင္း သူဇာတ္သြင္း၏
ေပ်ာ္ခင္းသြယ္သြယ္ ျမွဴစ,ဆြယ္၍
ေနာက္၀ယ္မယြင္း ပူေဇာ္ခင္းသည္ ..
ႏွစ္မင္းသူျဖစ္ ထိုအခ်စ္ ...။

(အမည္မသိ)
....................................................................

ဆြတ္လွည့္ဆိုေယာင္ ပန္းလက္ေဆာင္ဟု
ေခြးေဟာင္ေခၚမွတ္ ေကာကနဒ္လွ်င္
ထပ္ထပ္ဖပ္ဖပ္ သူ႔ပြင့္ခ်ပ္ျဖင့္
ပ်ပ္၀ပ္ေညာင္းညိတ္ ပန္းေၾကာင္းဖိတ္လည္း
အၿမိတ္ရည္လူး ပြင့္သစ္ဦးမို႔
မခူးရက္ဟန္ မပန္ရက္ပဲ
လွၾကည့္ဆဲတြင္ လက္ရဲဇရာ
ေနမင္းလာ၍ မၫွာမေလွ်ာ့
ထင္တိုင္းေဆာ့က ေပ်ာ့တေခြေခြ
ေၾကြလလုလု ျပဳ၍မ႐ႊင္
ျပင္၍မလန္း လက္လြန္ပန္းကို
မွန္း၍ေအာ္ေအာ္ တရားေျမွာ္က
ပါေတာ္ဖုလႅမ္း ေတးကိုတမ္းမိ
လြမ္းလည္းလြမ္းခ်င္ မလြမ္းခ်င္ႏွင့္
လြမ္းလွ်င္ေၾကကြဲ ပြင့္ေၾကြၿမဲဟု
မလြဲေသာ၀န္ မလြန္ေသာေဘး
လြန္ဘို႔ေရးသည္ ...ဧ၍မေနသာ တကား ။
(ကာ၀ိယ၀ါစီ အ႐ွင္ဥာဏိႆရ)