သိလ်က္နဲ႔

ဒီလိုပါပဲ
ငါ့ကိုယ္ငါ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္
မင္းကို သတိရေနတတ္တာ....

ပိက်လာတဲ့ အိပ္မက္ေတြက
လက္ယဥ္ေနတဲ့ မင္းစကားလံုးေတြေအာက္မွာ
လိပ္စာရွာမရတဲ့ ေၾကကြဲမူေတြလို
ညေတြက အေမွာင္ကို ေၾကာက္ေနတတ္ၿပီ..။

ပင္လယ္ဆိုတာ မယဥ္ပါးသေရြ႕ေတာ့
မူးလိုက္ အန္လိုက္နဲ႔
အရိုးသားဆံုး အခ်စ္နဲ႔ မွ်ားယူခဲ့သမွ်
အရိုး ေကာ အသားပါဆံုးရတဲ့အျဖစ္...။

အပ္ထည္မရတဲ့ ကဗ်ာဆရာငါ
ရံုတင္ခြင့္မရိွတဲ့ ပစၥဳပၸန္ေတြအတြက္
ဒဏ္ရာရ ၾကယ္ေၾကြေတြေကာက္ရင္း
အထူးျပဳလုပ္ခ်က္မပါတဲ့ တမ္းတခ်ိန္ေတြမွာ
မင္း...ေလ..
ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္း ဧရိယာျပင္ပေရာက္ေနတယ္..။

အသက္ရွင္ေနတုန္း ခင္းက်င္းခြင့္မရတဲ့ ေနၾကာပန္းေတြ
ကေမာက္ကမ ေစ်းၿပိဳင္ေခၚေနၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲ
တေန႔ထက္တေန႔ မင္းပိုပိုလွလာတာဟာ
ယံုခ်င္စရာမဟုတ္ေပမဲ့ ဗန္ဂိုးလိုမရူးသြပ္ရဲတဲ့ငါ
ရြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္တစ္ခုအျဖစ္ ေန႔တိုင္းျဖဳတ္ခ်ခံေနရလဲ
ငါ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့
မင္း..စပြန္ဆာ ဖုန္းနံပတ္အလြတ္ရသလို ရြတ္ျပနိုင္ရင္
ကဲ...မနက္ဖန္လဲ
ေခါင္းမပါပဲ...ႏွလံုးသားသက္သက္နဲ႔
မင္း...မရိွေတာ့တဲ့ မင္းေရွ႕ေမွာက္
အလြမ္းသက္သက္နဲ႔ အေရာက္လာခဲ့မယ္...။ ။