ေသြးပ်က္ခန္းမွ ကႀကိဳးသင့္ည

စိတ္ကူးယဥ္မိၿပီး ေရးမိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ ..။

ဒ႑ာရီဆန္ ဇာတ္လမ္းက်ဥ္းမွာ
အဆံုးသတ္ ပ်က္သုဥ္းခဲ့တဲ့
ဟိုရင္အတိတ္ ဒီစိတ္မွာ
ထင္ဟပ္ေနတာ သူမသိလည္း
ငါၿငိဆဲ .. မင္းပံုရိပ္ၾကား ...

ညေမွာင္ေမွာင္ လေရာင္ခမ္းတဲ့
အခ်ိဳးေကြ႕မွာ မွိန္တျပစာ
မီးလင္းေရာင္နဲ႔ တင္းမာလမ္းေလး
႐ြ႕ံႏြံအေ၀းကို လြတ္ကင္းေစဖို႔
မိုးစက္ေတြၾကား ေျခေျဖာင့္ရေလေအာင္
အနားသို႔တိုး အရိပ္လိုမိုးၿပီး
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ တူယွဥ္ေလွ်ာက္တာ
မင္း ... မလြမ္းေလာက္ေပမယ့္
ငါလြမ္းေနတယ္ ...

မင္း,ထားရစ္ခဲ့တဲ့ တစ္လွည့္စာ
ကမ႓ာငယ္မွာ တိမ္လႊားၾကားထဲ
ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ၾကယ္စင္ေတြကို
ျမင္မေတြ႕ေပမယ့္ အစဥ္ေတြ႕ခ်င္စိတ္က
ျပဴထြက္မလားလို႔ ေငးေမာရင္းနဲ႔
တစ္လွည့္တစ္ခါ င့ါကမ႓ာငယ္မွာ
ေရာယွက္စြာနဲ႔ ႐ူးသြပ္ခဲ့တာ
မင္း .. အဆိပ္အေတာက္နဲ႔
င့ါသည္းေျခမွာ ေသြးပ်က္ေနၿပီ ...

ေပြးတစ္ေကာင္ မဟုတ္ေပမယ့္
လူျဖစ္ျခင္းႏွင့္ လင္းေမွာင္ၾကားမွာ
တဒဂၤ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ ..
ၾကယ္စင္ေတြကေတာ့ ျခားကမ႓ာမွာ
ေဖၚစံုျမဴးစြာ သာယာလင္းတာ
အလွမ္းေ၀းတဲ့ င့ါအျဖစ္က
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ...

ကိုယ့္ႀကိဳးကို ကိုယ္ၫွိေနရင္း
ရက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ င့ါခႏၶာဟာ
ေအာက္မွအထက္ အထက္မွေအာက္နဲ႔
ကႀကိဳးသင့္ေနတာ ၾကာပါၿပီ ...။