“ကိုယ္စားဒဏ္ရာ”

ေမြးၫွင္းစိမ္းေတြ အရိတ္ခံရလို႔
ကႏၲာရ သမင္ျဖဴကြက္ေတြနဲ႔
အေရျပားကင္ဆာျဖစ္ၿပီး
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာတာလား….

ေသြးေၾကာေတြ အေဖါက္ခံရလို႔
ခ်ဥ္ဆီခမ္း အနာရြတ္ေတြနဲ႔
ခုခံအားက်ဆင္းၿပီး
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာတာလား….

မဟုတ္ဘူး…
ငါတို႔
သက္ပ်င္းေငြ႔ေငြ႔ေလး ခ်လိုက္တာနဲ႔
ကမၻာႀကီး တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ပူေႏြးလာတာ…။

အျဖဴေရာင္ကိုယ္က်ပ္ အလုခံလိုက္ရလို႔
ေရခဲေတာင္ေတြ ရွက္ရွက္နဲ႔
ျမစ္ေတြထဲ ဆင္းပုန္းၿပီး
သမုဒၵရာေတြ ျမင့္တက္လာတာလား….

ညစ္ေပေနတဲ့ ေလေတြရႈရိႈက္ေနရလို႔
ေကာင္းကင္က အဆုတ္ေရာဂါနဲ႔
ခၽြဲကပ္ မုန္တိုင္းဆင္ၿပီး
သမုဒၵရာေတြ ျမင့္တက္လာတာလား….

မဟုတ္ဘူး…
ငါတို႔
မ်က္ရည္ေသးေသးေလး ပဲ့က်သြားတာနဲ႔
သမုဒၵရာေတြ တစ္ဆထက္တစ္ဆျမင့္တက္လာတာ…။

ျမိဳျပရဲ႕ ဖေနာင့္ေပါက္ခံရလို႔
ဆက္ထားတဲ့နံရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးတာနဲ႔
အေၾကာေတြဆတ္ကနဲ ရုန္းၿပီး
ငလ်င္ေတြ လိမ့္လာတာလား….

ကုတ္ျခစ္ၿပီး ဆြဲလွန္ခံထားရလို႔
ေခၽြးေပါက္ေတြပိတ္ေနတာနဲ႔
ျပည္တည္္ေနတဲ့အနာဖုေနရာက ေခ်ာ္ရည္ပူေတြထြက္ၿပီး
ငလ်င္ေတြ လိမ့္လာတာလား….

မဟုတ္ဘူး…
ငါတို႔
ႏွစ္လံုးခုန္သံေႏွးေႏွးေလး ေဆာင့္ရုန္းလိုက္တာနဲ႔
ငလ်င္ေတြ တစ္ခါထက္တစ္ခါ လိမ့္လာတာ….။

အခုေလ
ကမၻာႀကီးက……
ကိုယ့္မ်က္နွာကိုယ္ျပန္မၾကည့္ရဲပဲ အရွက္သည္းေနခ်ိန္မွာ
ငါတို႔က…
ကိုယ့္မနက္စာ ကိုယ္လွန္မၾကည့္ရဲပဲ က်ပ္တည္းေနလိုက္တာ….။