ငါ့ ... ကဗ်ာ႐ုပ္ၾကြင္း

အေသြးအသား ေတာင့္တခ်က္တိုင္း
အေလးထားကာ ႏိုးၾကားေစမယ့္
လက္အ႐ွိန္ရဲ႕ ဆြဲခ်က္ေအာက္က
သီကာကံုးမယ့္ ကဗ်ာေတြရယ္ ..

ႏွလံုးသားက အခစား၀င္
စိတ္ဓါတ္ေတြ ပံုအပ္ထားလို႔
အေတြးသံစဥ္ တစ္ပတ္ႏြမ္းေတာင္
လန္းဆန္းေနမယ့္ ကဗ်ာေတြရယ္ ..

ညအလင္းရဲ႕ လမင္းသခင္ဆီ
လိုလားမႈတစ္ခု ေတာင္းဆိုျပဳရင္
ဘယ္ညာႏွစ္စံု ဦးေႏွာက္ေတြမွာ
ထြန္းလင္းေပးပါ ကဗ်ာဥာဏ္ကို ..

ႏြမ္းနယ္သမွ် အိပ္စက္ရတဲ့
တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာင္
အိပ္မက္တစ္ခု ၀င္ကာလုလို႔
စိုးမိုးလြန္းတဲ့ ကဗ်ာေတြရယ္ ..

ႏိုးၾကားစိတ္နဲ႔ အိပ္မက္စိတ္တို႔
ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ ထိုးစစ္ဆင္ရင္း
ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေပါက္ကြဲမႈတိုင္း
ျမည္ဟည္းေနတဲ့ ကဗ်ာသံေတြ ..

စကၠန္႔တိုင္းရဲ႕ ပင့္သက္႐ိႈက္မွာ
႐ွဴသြင္းမႈကို ရပ္တန္႔ေလာက္ေအာင္
ေလျပြန္အ၀ စလယ္အဆံုး
တစ္ဆို႔ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြရယ္ ..

နားစည္အ၀ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔
ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြဆီ
႐ုတ္တရက္မို႔ ၾကည့္ကာမိတဲ့
ခဏတာမွာ မွင္သက္မိစဥ္
ေလအတိုက္မို႔ လူးလြန္႔ေနတဲ့
တံခါး႐ြက္က ကဗ်ာေတြရယ္ ..

ကဗ်ာခင္းတဲ့ အိပ္ယာထက္၀ယ္
အေညာင္းေျပ႐ံု ေမွးစက္ျခင္းျဖင့္
မ်က္ႏွာမူရာ မ်က္ႏွာၾကတ္မွာ
တန္ျပန္မႈေၾကာင့္ ထင္ဟပ္ေနလို႔
အုပ္ကာမိုးတဲ့ ကဗ်ာေတြရယ္ ..

ခႏၶာ႐ုပ္လံုး နိဂုံုးခ်ဳပ္လည္း
ပ်က္သည့္ခႏၶာ ေဆြးရေသာ္မွ
မယြင္းမပ်က္ က်န္႐ွိျခင္းနဲ႔
တည္ၿမဲေနမယ့္ ငါ့ .. ကဗ်ာ႐ုပ္ၾကြင္း ...